2.

"Je moeder had het aan me verteld tijdens het ontbijt," zei ik met een lach op mijn gezicht. Zijn wangen werden nog veel roder. "I can't believe she told you that. She was supposed to keep that a secret.". "Ahaa, don't worry," en ik gaf hem een troostende knuffel. "Eigenlijk vond dat echt heel lief van je." zei ik.
"Echt waar?" Vroeg hij, en keek door een lok dat precies voor zijn ogen was gevallen. "Ja, echt waar. Je was zo'n schattige 8 jarige." "Are you saying that I'm not cute now?" Ik begon te lachen door zijn beledigde uitdrukking. "Pretty much." "I'm still very cute." En ook al probeerde hij het heel serieus te zeggen, hoorde ik hem toch een beetje lachen, en probeerde zijn lach te verbergen. "En wie heeft je dat verteld?" Vroeg ik, terwijl ik mijn wenkbrauwen optrok.
"Heel veel mensen."
"Give me some names Styles." zei ik, en ik prikte met mijn vinger in zijn zij.
"Uhmmm, mijn moeder?" fluisterde hij.
"Ja maar dat is je moeder, die hoort dat soort dingen te zeggen. Ha."
Hij trok een pruillipje en deed zijn handen voor zijn gezicht alsof hij huilde. Ik lachte, en liep naar hem toe om hem weer in zijn zij te prikken. Toch bleef hij doorgaan met zijn act. Ik probeerde zijn handen van zijn gezicht weg te halen, maar het lukte me niet. "Awhhh Harry, laat me alsjeblieft je gezicht zien."
"Nee, je hebt me gekwetst."
"Ik weet dat je doet alsof, en laat me je gezicht zien voordat ik je ga kietelen." En toen ik dat zij haalde hij meteen zijn handen weg.
"Misschien heb ik mijn handen verplaatst, maar ik ga niet tegen je praten."

"Maar je praat nu tegen me."
"No I'm not."
"Yes you are," lachte ik.
"Maybe I am," reageerde hij, nog steeds doen alsof.
"Harrryyyyy," knuffelde ik hem. "Het spijt me, hoe kan ik het goedmaken?"
"Are you really sorry?" vroeg hij met een grijns op zijn gezicht.
"Yes, I'm sorry I said you're not 'cute'." zei ik.
"Je zou het nog kunnen goed maken door me te knuffelen."
Ik moest lachen. "Ik ben je al aan het knuffelen Harry."
"Oh, nou opeens wel. Dan zou ik je maar ook moeten knuffelen." En toen draaide hij zich om naar me met een lach op zijn gezicht, en knuffelde hij mij ook. Ik verstopte mijn gezicht in zijn nek. Is het raar om te zeggen dat mijn hoofd precies in zijn nek past?
"Maar Harry, ik maakte alleen maar een grapje. Je bent echt heel schattig. Echt."
"You don't have to say that just to make me feel better," hij grinnikte en ik voelde zijn lach echoën in zijn borstkas.

"I'm not though Harry. I really mean it. You are," ik zuchte even. "Cute."
"Well, I'm glad someone thinks so," En ik voelde zijn lach breder worden. "I think that you're Cute too." Ik vroeg me af of hij net zo erg bloosde als ik nu. "In fact, I think that you are absolutely beautiful. So beautiful, that I want to look at you all day." ging hij verder. Mijn wangen werden nog roder, en mijn hart ging tekeer. Zei hij dat nou echt?

Hij tilde mijn kin een beetje op, zodat hij mij kon aankijken, maar ik keek gelijk weg en bloosde. "Are you blushing?" giegelde hij. Mijn wangen werden alleen maar nog roder en ik keek naar de grond. "Awwwwwh, you really are beautifull." En ik bloosde nog erger. Waarom moest hij me zo laten voelen? Ik wilde weer tegen zijn nek aan liggen, maar blokkeerde expres zijn nek met zijn gezicht.