01; It's only just the beginning

Jane Smith POV

Het was de dag van de 76ste honger spelen.
De tijd waar ik zo tegenop keek kwam er weer aan; twee onschuldige kinderen werden uitgekozen om het tegen elkaar op te nemen op een kunstmatig strijdveld.
Het is maar de vraag of je in het voordeel bent, zoals ze altijd zeggen.
Misschien moet je het wel opnemen tegen andere tributen die verschrikkelijk goed zijn, of je weet je totaal geen raad in de omgeving van het strijdveld. Wat nou als je een mentor hebt die je totaal niet steunt, of wat als je geen sponsors voor je wint?
Dat waren allemaal vragen die door mijn hoofd zwierven terwijl ik mijn laatste maaltijd at, voor de hongerspelen althans.
Ik keek naar mijn moeder, die druk bezig was met kleding te zoeken die we straks aan zouden doen. Ach mama, het deed me zeer om te zien hoe gefocust ze was. Het moet een hel voor haar zijn om mij hierheen te zien gaan.
Ik nam alles in me op, dit kon tenslotte de laatste keer zijn dat ik dit alles zag.
Hoe klein de kans ook maar is, je moet er altijd van uitgaan dat jij het bent, anders is de teleurstelling en het verdriet alleen maar groter.
Ik stond op en stopte het kommetje bij de vaat, daar was nu geen tijd meer voor.
Ik moest me klaar maken voor de spelen.
Ik liep naar boven, opende de deur van mijn kamer en zag een stijlvolle witte jurk op mijn bedsprei liggen.
Deze was van mijn moeder, zij had hem ook aangedaan toen zij nog met de hongerspelen mee moest doen.
Ze heeft geen enkele keer mee hoeven doen, ik zei vroeger altijd dat dat door de jurk kwam.
Dat engeltjes die hadden gemaakt, ik wilde dan ook niets anders geloven.
Ik ging op de rand van het bed zitten en streek over de linnen stof, wat was hij mooi.
Ik ontdeed me van mijn kleren en paste de jurk, hij paste precies, alsof hij ook voor mij gemaakt was.
Ik bond het zijde strikje om mijn middel, deed de bijpassende witte schoentjes aan en stak mijn blonde haar op met een witte roos, die ik had bevestigd aan een klemmetje.
Ik keek naar mezelf in de spiegel en zuchtte. Hoe kun je mensen zoiets aandoen.
Mensen van je familie en geliefden weghalen om tegen elkaar te vechten tot de dood het gevolg is.
Ik voelde me in zekere zin ook schuldig, hoe moet dat voor de armere districten dan wel niet zijn. Die hebben helemaal geen houvast meer als ze iemand verliezen en weten dat de kans op overlijden overheerst.
Ik werd verlost van de nare gedachtes toen ik merkte dat mijn moeder naast me was komen staan.
‘Je ziet er prachtig uit liefje, maar het is tijd om te gaan’.
Ik omarmde mijn moeder en vanaf dat moment realiseerde ik me dat de hel was begonnen.