1.

"Harryyyy! What do you want?" Vroeg ik aan mijn beste vriend, die me net belde, en me ook gelijk wakker heeft gemaakt. Het was pas 10 uur s'ochtends, op een zaterdag.

"I wanted to say good morning," zei hij met een lach in zijn stem, maar ik was te geïrriteerd doordat hij mij wakker heeft gebeld om te lachen. "And also wanted to check if you're ready, because I'm coming to see you. I'll be there in 15 minutes." En hij hing op. Oh wat was hij zo irritant soms. Geïrriteerd stapte ik uit bed, en ik terwijl ik mijn kledingkast open wou doen struikelde ik over mijn voeten. Ik ving mezelf op, en pakte snel een broek en een blousje. Toen ik mijn tanden aan het poetsen was hoorde ik de deurbell gaan. Slaapdronken rende ik zo snel mogelijk de trap af om de deur open te doen, en daar stond hij. In de deuropening, vrolijk en vol energie zoals altijd, Harry.

"Goede morgen, hoe gaat het?" vroeg hij. "Moe." Mopperde ik, slaperig. "Hoe kan je nou weer zo vroeg wakker zijn?". "Het is 10:15, het is niet vroeg." zei hij glimlachend. "Maar, ik ben nogsteeds moe."
"Ohja, ik had dit nog voor je meegenomen om wakker te worden," en hij gaf mij mijn favoriete drankje van Starbucks. Ik was een beetje boos op hem, maar ik kon het niet helpen om toch een beetje te lachen. "Dankje" zei ik, en liep toen naar de woonkamer terwijl hij achter me aan liep. Hij kwam eigenlijk elke dag wel langs, en we gingen ook altijd gelijk naar de woonkamer. Ik ging op de bank zitten en Harry ging naast me zitten. Ik nam een slok van mijn drankje en ik kon Harry naar me zien kijken, met een grijns op zijn gezicht. "Wat?" vroeg ik, en ik draaide me meteen naar hem toe.

"Nothing," lachte hij. "Okay then," Ik haalde mijn schouders op, en nam nog een paar slokken. Toen ik mijn drankje op had, klom ik bij hem op schoot. Ik keek hem aan, en hij lachte zo lief.

"So, what would you like to do today sweetie?" zei hij.
Ik hield ervan als hij me zo noemde.
"Hmmmm, I'm not sure. What did you have in mind?"
"Misschien kunnen we naar het park gaan?" Stelde ik voor.
"Sure, daar zijn we echt al lang niet naar toe geweest. Kom, we gaan."

Hij tilde me op van de bank, in zijn armem. Giegelend probeerde in me los te maken uit zijn armen, maar die Harry begon me juist strakker vast te houden, waardoor ik viel en hem met me mee trok. Ik kwam met een bonk op het tappijt terecht. Gelukkig was het niet de harde vloer waar ik elke dag op gleed, als een klein kind.

Ik opende mijn ogen, en ik keek in het prachtige gezicht van Harry. Zijn elekriserende blauw groene ogen keken me aan, en zorgden voor rillingen door mijn rug. Hij tilde me op, en keek of ik nergens pijn had.

"Wat doe je?" Vroeg ik, terwijl aan mijn elleboog zat. "Kijken of je geen pijn hebt ofzo." Ik begon te lachen. "I'm fine, you're such a worry wart." Hij keek me verontwaardig aan. "Dat ben ik helemaal niet!". "En dat zegt de jongen die in de kleuterklas de hele nacht wakker bleef toen ik bleef logeren om zeker te weten dat ik niet bewusteloos raakte." Hij liet mijn elleboog los, en keek naar beneden terwijl zijn wangen rood kleurde. Ik moest lachen. Eerlijk gezegd vond ik het best wel schattig van hem. Ik voelde me zo speciaal dat ik iets betekende voor hem, ook al was ik alleen maar zijn beste vriend. "Ik had een reden," ging hij verder. "Je had heel hard je hoofd gestoten toen je van de trampoline af viel, en mijn oom had mij ooit verteld dat je om de twee uur wakker moest worden gemaakt, anders zou je bewusteloos kunnen raken." Toen opeens keek hij geschrokken, en zijn wangen kleurden nog roder. "W-wacht even. H-hoe weet je dat? Ik heb het je nog n-nooit verteld?"