Fifty-three.

Nu is het genoeg. Nu moet en zal ik Niall vinden. Ik loop een paar passen naar achter. Mijn blik gericht op de deur. Mijn schouder gereed. Klaar om de strijd aan te gaan. Ik gebaar naar Abby dat ze een paar stappen op zij moet doen. Dan neem ik een aanloop en ren ik op de deur af. Met een luide knal kom ik er tegenaan. Abby gilt. Ik zak neer op de grond en bekijk het resultaat. Er zit een deuk in de deur die nu op een kier staat. Ik wrijf even over mijn schouder en kom dan weer omhoog. “I’m scared...” beaamt Abby. Ja, ik ook. Ik ben ook bang, bang voor wat we aan zullen treffen. Ik pak haar hand en knijp er zachtjes in. Samen duwen we de deur open en stappen we het dak op.
Zoekend kijken we om ons heen om sporen van Niall te ontdekken. Een harde gil van Abby verklaard dat ze hem heeft gevonden. “Niall!” schreeuwt ze terwijl ze mijn hand los laat en naar hem toe rent. Ik ren achter haar aan. Huilend zakt ze bij hem neer. Ze pakt zijn bleke hand vast. “Niall...” fluisterd ze. Tranen glijden over mijn wangen bij het aanzicht van de bleke, levenloze Niall. Ik bedenk me geen moment en bel een ambulance. Daarna laat ik me naast hem neer vallen en pak zijn andere arm beet. Ik schrik. Hij voelt koud. Ik druk mijn vingers op zijn pols. “He’s still alive!” fluister ik opgelucht als ik zijn hart zwak voel kloppen in zijn pols. Tranen glijden over Abby’s wangen. Ze legt haar hand op zijn wang en streelt hem voorzichtig. “You promised... Never again...” fluisterd ze zacht “You promised...”