Chapter Five.

Willow Anderson.

Midden in onze omhelzing hoorde ik gekraak van een deur. George en ik lieten elkaar abrupt los - alweer auw! - en we keken naar een verbaasde Angelina. Ze knipperde even met haar ogen, alsof ze daarmee het plaatje van wat ze net gezien had kon wegkrijgen, en sloeg haar armen over elkaar heen.
'Waarom knuffel je hem?' vroeg ze aan me, en ik moest onmiddellijk lachen om haar toon en gezicht.
'Omdat hij mijn beste vriend is, en daarom wel een knuffel mag krijgen van mij,' verklaarde ik doodleuk. Ook George lachte.
'Dat vind ik niet echt nodig, weet je?' antwoordde ze.
'Ik wel.'
Angelina staarde boos naar George en mij, en ik rolde met mijn ogen - dramaqueen. George stond op.
'Haal je nou geen dingen in je hoofd, Angie, je weet toch dat ze gewoon maar een vriendin is?' Gewoon maar een vriendin? Gek genoeg irriteerden die woorden me heel erg.
'Maar goed, ik moet toch gaan, Oliver wacht op me met het eten.' Ik stond ook op van de stoel, liep langs Angelina heen het magazijn weer in en pakte mijn jas van de kapstok. George kwam achter me aan, kuste Angelina in het voorbijgaan en leunde tegen de deurpost aan. Hij zag er echt schattig uit als hij zo lachte. Stop-nee! Niet zo stom denken!
Ik liep naar George en gaf hem, om Angelina te irriteren, een zoen op zijn wang en knipoogde.
'Zie je morgen,' zei ik lachend, en ik Verdwijnselde.

'Dus alles ging goed vandaag?' grijnsde Oliver naar me. Ik nam een hap van mijn pizza en knikte.
'Geen last gehad van je rib?' Ik schudde mijn hoofd. Hij zou toch alleen maar bezorgd worden en zich weer verontschuldigen, ook al was het inmiddels al een week geleden.
'En hoe ging jou training vandaag?' vroeg ik op mijn beurt. Hij haalde zijn schouders op.
'Wel oké, maar ik heb goed nieuws; komende weekend is er weer een wedstrijd, en op dit moment is de Keeper van het team geblesseerd. Dus waarschijnlijk mag ik eindelijk weer spelen!' Zijn glimlach werd nog groter en ik lachte.
'Dat klinkt geweldig! Dus dan ben ik komende zaterdag even van je af?' Hij duwde het laatste stukje van zijn pizza in zijn mond en knikte lachend.
'Ja, dan heb je rust. Moet je niet werken dan?'
'Nee, George zei dat hij in het weekend niet meer open gaat...' Nu duwde ook ik het laatste stukje in mijn mond en ging op Oliver's schoot zitten.
'Hoe gaat het nu met hem?' vroeg hij. Ik keek hem aan en hij keek terug. Daarna sloeg ik mijn ogen neer.
'Het gaat nog niet geweldig, maar al wel beter. Vandaag hebben we gelachen, dus dat zie ik als vooruitgang.'
Oliver werd op slag nog vrolijker. 'Dat is toch geweldig! Jij bent goed voor hem, zie je nou wel?' Ik lachte en legde mijn hoofd op zijn schouder.
'Ik hoop het maar...' mompelde ik.