Chapter Four.

Willow Anderson.

'Veel succes vandaag,' fluisterde Oliver toen ik hem omhelsde en zij dat ik nu echt moest vertrekken, omdat ik anders te laat kwam. Ik gaf hem een kus en trok mijn jas aan.
'Dank je. Ik ben rond het avondeten weer terug, denk ik, dus jij kookt wel voor ons, toch?' grapte ik, want ik wist hoe slecht hij kon koken.
'Als je met koken bedoeld dat ik een pizza in de oven zal schuiven, dan, ja,' antwoordde hij lachend. Ik grinnikte en Verdwijnselde.

'Ik zal je wel even inwerken. Gezien je rib zal ik het je niet te moeilijk maken,' zei George, en voor het eerst in tijden zag ik een echte glimlach. Ik glimlachte terug en knikte. Hij liep het magazijn in en ik volgde hem op de voet, probeerde me niet te laten afleiden door alles wat ik zag.
'Vandaag is de winkel gesloten, en normaal gesproken controleer ik dan of ik alles nog op voorraad heb. En anders moet ik nieuwe dingen maken...' Hij bleef even stil en staarde in het niets. Ik kuchte en hij schrok op.
'Juist ja. Uhm, dus, dat doen we vandaag het is heel simpel. Ik zal jou het makkelijke laten doen, zodat je alleen maar hoeft te zitten.'

Zo ging de dag vlug voorbij. Ik zat telkens maar met een lijst van de fop-artikelen in mijn hand en George rende heen en weer om te kijken of hij overal nog genoeg van had.
'Extendable Ears, hoe veel heb je er daar nog van?' George liep naar de ene kant van de ruimte en keek een doos in. Ik hoorde hem zachtjes tellen.
'Drieëntwintig,' zei hij. Ik krabbelde het neer op het papier.
'Love Potions?' Ik wachtte even. 'Achtendertig.'
Ik stond op en strekte mijn armen boven mijn hoofd. Hij ging op een doos zitten.
'Zullen we omruilen?' vroeg ik.
'Dat kun je toch niet, met die rib?'
'Ach, hou op, zeker wel.' Ik gaf hem de lijst met producten aan.
'Pygmy Puffs?' vroeg hij, en ik staarde hem aan. Hij staarde terug en ik dacht toch echt dat ik een grijns zag verschijnen.
'Je bedoelt die harige beestjes?' Hij knikte. 'Die staan toch daar achter in het magazijn, in een speciale kamer, waar je ze broed?' Weer knikte hij en zijn grijns werd breder. Dit had ik echt gemist. Ik liep naar de deur achterin het magazijn en werd op de voet gevolgd door George. Ik maakte de deur open en zag allemaal kooien vol roze en paarse harige beestjes, zo groot als een vuist. Ze zagen er verschrikkelijk schattig uit. Ik liet me door mijn knieën zakken bij de eerste kooi en begon te tellen, terwijl George achter me kwam staan.
'In deze kooi zitten er twintig,' mompelde ik. Hij knikte en ik stond op.
'Auw!' riep ik, toen mijn rib protesteerde. George stond meteen naast me, zijn gezicht stond bezorgd.
'Gaat het?' vroeg hij meteen, en ik knikte en probeerde geruststellend over te komen, terwijl de pijn nog steeds voelbaar was.
'Kom, ik tel wel, doe jij die lijst maar weer.' Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, echt niet! Ik tel.' Ik zakte weer door mijn knieën bij de volgende kooi en begon te tellen. Deze keer kwam hij achter me zitten, en hij had zijn hand op mijn schouder, wat me een ongemakkelijk gevoel gaf.
'Tweeëntwintig,' mompelde ik, en ik stond weer op. Mijn gezicht vertrok van de pijn en ik voelde me licht in mijn hoofd worden.
'Ben je echt oké? Je ziet nogal wit...' zei George, en hij greep mijn arm onmiddellijk vast toen ik een wankelend stap zette.
'Ja, ja, alles is goed, echt waar,' fluisterde ik. Verdorie, dit had ik weer, net vandaag, op mijn eerste dag. Hij trok me zachtjes mee naar een stoel en zette me neer, waarna hijzelf op zijn knieën ernaast ging zitten. Hij had mijn arm nog steeds vast.
'Die stomme rib ook...' mompelde ik. Tot mijn verbazing grinnikte hij. Ik keek naar hem en hij keek terug. Hij lachte nog steeds en daardoor kwam er ook een lach op mijn eigen gezicht, ondanks de pijn.
'Wat is er?' vroeg hij, nog steeds grijnzend.
'Het is gewoon... Ik heb dit echt gemist. Jou zien lachen.' Zijn lach werd even minder maar kwam daarna weer terug. Zijn ogen stonden zowaar vrolijk en waren eigenlijk mooier dan ik ooit had beseft.
'Ik heb het ook gemist. En jou. Jou misschien nog wel het meest,' gaf hij toe. Ik voelde me gevleid en boog me voorzichtig voorover om hem te omhelzen. Hij sloeg zijn armen om me heen en voor even voelde ik me dolgelukkig - gelukkig omdat ik mijn beste vriend na zo'n lange tijd weer terug had. Maar aan de andere kant klopte er iets niet. Mijn hart klopte sneller dan normaal bij elke aanraking van hem, iets wat ik nooit eerder had gehad. En op dit moment klopte mijn hart harder dan het ooit had gedaan.