Hoofdstuk 8

*
Morris morrelt aan het slot, al een tijdje. Ons nieuwe huis zit helemaal bovenaan van het appartementencomplex.
‘Leuk hè, een nieuw huis?’ zeg ik sarcastisch tegen Morris.
‘Super! En je praat ook al Nederlands, wat goed van je!’ antwoordt Morris en krijgt de deur eindelijk open.
Rollend met mijn ogen stap ik mijn nieuwe huis binnen. Nou, huis, appartement. De muren zijn allemaal wit geverfd. Bovenaan zitten mooie, sierlijke afwerkingen wat het wat klassieker maken.
‘Mooi,’ zegt Jaden.
‘Geweldig,’ zeg ik weer sarcastisch, stiekem vind ik het mooi, maar wil het niet laten merken.
Zuchtend kijk Morris mijn kant op. ‘Je kan toch niet voor altijd boos blijven, Evelyn. Dus wen er maar aan dat we vanaf nu hier wonen.’
‘Ja, het zal wel. Ik ga mijn kamer zoeken.’ Ik ga naar boven, slepend met mijn koffer de trap op. Ik moest natuurlijk weer de zolderkamer krijgen. Het is een stuk zwaarder dan ik dacht. Als ik eindelijk bovenaan de trap sta zie ik een witte deur met een gouden deurknop. Er hang een sleuteltje aan. Yes! Mijn kamerdeur kan ik op slot doen. Snel graai ik het sleuteltje van de deurknop af en maak mijn kamerdeur open.
(http://www.abfrance.nl/image/29433/haute-vienne-fromental-kasteel-fromental-luxe-slaapkamer-5-5122.jpg - http://www.ijsselpaleis.nl/UserFiles/Image/kamer%202%20(1%20of%2036).jpg kruising tussen die twee ) Als ik binnenstap verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Het is een kleine kamer, dat wel, maar precies naar mijn smaak ingericht. Het is nog wel leeg, zonder mijn spulletjes maar zin om mijn koffer uit te pakken heb ik niet. Ik schuif hem onder mijn bed en loop mijn kamer weer uit. Ik heb zin om nar buiten te gaan, de buurt te verkennen. En dat is wat ik ga doen. Ik ren de trap af en wil naar buiten gaan.
‘Wat ga je doen?’ vraag Morris.
‘Naar buiten,’ antwoord ik, ‘de buurt verkennen of zo. Ik ben zo terug. ’ Ik wacht niet op antwoord en ren snel de trappen af van het appartementencomplex. Eenmaal beneden aangekomen loop ik naar buiten en sla gelijk rechts af. Vlak bij het appartementencomplex ligt een groot bos. Ik ga er heen. En dan zou je wel denken, nee, niet doen; in bossen gebeuren altijd nare dingen. Ja, dat denk ik zelf ook op dit moment, en toch loop ik door. Ik wil gewoon, het moet gewoon. Stug loop ik door als ik er al ben. De bladeren aan de bomen zien er nog groener uit dat van veraf. Ik glimlach en spring over een omgevallen boomstam heen waarna ik soepel op mijn voeten terecht kom. Het is een leuk bos, gezellig. Het maakt me vrolijk. Opeens wordt mijn aandacht gevestigd op een grote, donkerblauwe vogel met een paarse kuif op zijn kop en een lange lichtblauwe staart. De vogel staart me aan, alsof hij mijn gedachten aan het lezen is. In zijn bek zie ik iets glinsteren maar dan vliegt de vogel weg. Ik ren er achteraan, ik weet niet waarom. Maar mijn gevoel zegt dat ik het moet doen, alsof de vogel mijn verleid. Ik schiet tussen de bomen door, mijn ogen alleen op de vogel gericht die steeds sneller gaat vliegen. Ik ren nog sneller totdat de vogel opeens op een tak blijft zitten. Ik grijp naar een tak die iets lager hangt en klim zo behendig in de boom. Ik houd me goed vast als ik voorzichtig naar de vogel toe schuif. Het beest blijf me maar aanstaren. Langzaam kom ik dichterbij, ik kan hem nu bijna aanraken. Tot mijn grote schrik begint de vogel mijn zijn vleugels te klapperen en laat het glinsterende ding uit zijn bek vallen als het begint te krijsen. Van schrik glijd ik uit en hang ik aan de boomstam als een luiaard. Ik verlies mijn grip en val op mijn rug naar beneden. Verbaast door wat er net is gebeurd krabbel ik overeind en kijk om me heen opzoek naar de vogel die vast al ver weg is gevlogen. Ik scheld in mezelf en klop de troep van mijn kleding af. Ik zie het glinsterende ding op de grond tussen de bladeren liggen, ik raap het op en bekijk het aandachtig. Het is een ketting met een hanger van een draak eraan. In het midden zit een blauwe diamant. (http://cdn.webshopapp.com/f/zzracg/image.jpg ) Het licht van de zon weerkaatst in de diamant. Ik haal mijn schouders op, er is niets bijzonders aan die ketting. Nog een keer kijk ik rond, maar zie de vogel niet. Ik stop de ketting in mijn zak.
‘Stomme vogel,’ mompel ik boos en loop stampvoetend het bos uit, het appartementen complex in. Daar aangekomen klop ik nog een keer mijn kleding schoon zodat Morris en Jaden niets merken. Zo normaal mogelijk stap ik mijn nieuwe huis binnen. Morris en Jaden zijn niet beneden. Ik ga naar boven en klop op de deur van hun slaapkamer. Jaden doet open.
‘Oh, je bent er weer,’ zegt hij.
Ik knik en stap hun kamer binnen. (http://www.reislust.nl/images/groep/azie/RLLAC10/hotels/Hanoi/Hanoi%20-%20Hanoi%20Imperial%20Hotel%20-%20kamer.jpg ) Het ziet er heel anders uit dan de mijne, overal ligt troep. Waarschijnlijk zijn ze bezig die troep op te bergen. Ook is hun kamer veel ruimer. Ik ga op het bed zitten en wrijf met mijn hand over de sprei.
‘Hoe was het? Vind je het een leuke buurt?’ vraag Morris terwijl hij wat boeken wegstopt.
Ik heb geen zin om het hele verhaal te vertellen dus ik knik.
‘Mooi zo,’ zegt hij en aait over mijn hoofd als hij de boeken heeft weggestopt. Ik sta op en ga naar mijn eigen kamer. Daar aangekomen doe ik de deur op slot en de balkondeuren open. Ik trek mijn jas en schoenen uit en haal de ketting met de draak uit mijn zak. De diamant glinstert nog meer dan eerst, het lijkt haast licht te geven. Ik besteed er maar niet zo veel aandacht aan en leg hem weg in de la het nachtkastje, waarna ik mijn koffer begin uit te pakken alsof er nooit iets gebeurd is.