044 - Please help him, don't stare at me!

Liam POV

Ik grabbel in mijn zakken, op zoek naar mijn blackberry. Hij is weg. Zayn heeft hem zeker uit mijn zakken gegrist terwijl hij op me sprong. Ik duw Greg, die mijn wond verzorgd, van me af. Ik moet nu op zoek naar Zayn, straks heeft hij Niall. Daar zie ik Zayn wel voor aan. Ik rits mijn jas weer dicht en storm de deur uit. Ik kijk rond. Ik raak in paniek en ren een willekeurige richting op. Mijn gedachten springen naar ‘de brug’. Ik ren naar de brug en zie Zayn staan. Ik hoor nog net een luide plons en zie een paar blonde plukken verdwijnen onder water, voordat Zayn zich naar mijn richting toedraait. ‘Zayn, jij vuile zak!’ tier ik naar hem. Ik ren naar het water en zie mijn schoen erin liggen, die Niall dus aanhad. Ik duik in het water op zoek naar Niall. Ik zwem wat onrustig rond, maar zie dan Niall op de bodem liggen, hij is vast aan een touw blijven haken en kon niet weg. Ik probeer het touw los te wrikken. Het lukt. Ik hijs Niall over mijn schouder en zwem naar boven. Ik leg hem op het gras. Ik hijs mezelf uit het water, door aan de brug te hangen. Ik spring nu ook op het gras en kniel bij Niall neer. Ik check zijn polsslag. Heel zwak. Ik doe mijn jas uit en leg die over zijn lichaam heen. Ik sta op en mijn blik kruist met die van Zayn. Ik ram een keer fel met mijn vuist tegen zijn wang aan, hij rent meteen angstig weg. Ik til Niall open ren zo snel mogelijk naar zijn huis. Ik druk honderd keer op de bel, totdat zijn moeder me met open mond de deur opendoet en me aanstaart. ‘PAK HEM VAN ME OVER DAN! STA NIET ZO TE STAREN!’ Schreeuw ik. Ze schud haar hoofd en pakt Niall van me over. Ik bibber zelf ook van de kou, ik stap naar binnen. Ik doe de deur achter me dicht en loop snel de woonkamer in. Niall ligt op de bank, Greg en zijn moeder staan rond hem. Ik kom erbij staan en bijt op me lip. Al was ik er niet geweest had Niall een gewoon leven kunnen leiden. Zonder dit gedoe.