#2

Zachtjes schuif ik het raam van wat ooit mijn huis was open. Ik weet dat het slecht is maar ik ben hier ’s nachts vaak. Slapen is niks voor mij dus dag en nacht ben ik wel ergens te vinden. En ’s nachts is dat dus hier. Mijn leven was perfect zoals ik al zei. Ik laat me door het raam naar binnen glijden en zak neer op de stoel waar ik elke nacht zit. Neerkijkend op mijn slapende tweelingzusje. Dat is het enige wat ik mis. We waren zo close. en ondanks dat ze me negeert en ontwijkt op school voel ik de drang om over haar te waken. Ergens heb ik het gevoel dat zij de volgende is. Waarom zouden ze wel mij pakken maar niet mijn tweelingzus. Tot nu toe is er nog nooit iets met haar gebeurd. Behalve dat ze ooit een gigantische crush had op Damian Stroker. Ook een koelbloedige. Zij vond hem boyfriend material en de toen net veranderde Damian vond haar zeg maar eating material om het maar even zo te zeggen. Gelukkig is er niks gebeurd. Want ik hield al hun dates in de gaten. Damian voelde mijn aanwezigheid. Dat is Damian’s zwakte is dat hij bang voor me was. Eigenlijk voor iedereen. Hij vertrouwde niemand. Maar durfde ook niet te vechten. Mijn zusje wil nog al veel en als ze dat niet snel krijgt dan boeit het haar niet meer. Laat dat nou net hier het geval zijn. Damian wou Lea, mijn zusje, niet zoenen of omhelzen of ook maar iets doen wat vriend en vriendin normaal gesproken doen. Hij wou haar alleen haar bloed drinken. Maar omdat ik overal was waar hij was deed hij dit niet. Lea kreeg haar zin niet en dumpte Damian. Dat is de eerste keer in mijn leven dat iemand me haatte. Alle andere mensen verafschuwde me. Maar ik had nog nooit zo’n haatgevoel gevoeld. Hij schreeuwde tegen me dat ik alles had verpest. Dat is de eerste keer dat ik een gevecht heb gehad met een vampier en de eerste keer dat hij zijn angst overwon. Sindsdien is hij een vechtersbaasje. Als Raven me niet had beschermt had was ik er nu niet meer. Damian is een soort van verbannen. Bij elke stap die hij bij Raven’s huis in de buurt zet staat er een groep vampieren klaar. Waar Damian nu leeft en wat hij doet weet ik niet. Niet dat het me boeit.
Ik kijk naar het vredige gezicht van Lea. Haar gezicht staat wel anders. Ik sta op en sluip naar de raam. “Wacht.” Hoor ik een stem. De stem van Lea. “Je bent er weer.” Ik draai me verstijfd om. “Je bent wakker.” Fluister ik naar Lea die overeind is gaan zitten. “Avi, dacht je nou echt dat ik je nooit opgemerkt heb.” “Je bent niet bang?” “Bang voor mijn zusje.” Lea sist en kijkt me kwaad aan bij het woord zusje. “Wat je bent en hoe je hier binnenkomt weet ik niet, maar ik weet dat je abnormaal bent.” Ik staar haar aan. “De rode gloed over je ogen, je bent boos, of bang, wat is het lieve zus.” Ik voel heel goed hoe fake ze het bedoeld. Geen haar op mijn hoofd die er ook maar een seconden aan denkt het aan Lea te vertellen. “Ik mis je gewoon en dan kom ik hier af en toe.” Dat missen is geen leugen. Lea klimt uit bed en gaat recht voor me staan. “Denk je nou echt dat ik je hier wil zien?””Nee.” “Dat heb je goed. Wat ben jij?” Lea kijkt me kil aan. Ik negeer haar vraag. “Hoe vaak heb je me hier gezien?” “3 keer.” Ik zucht zachtjes. Blij dat ze me niet elke keer hier ziet. “Nou?” “Kun je me eruit laten.” Fluister ik. “Ga maar zoals je gekomen bent. Lea loopt weer naar haar bed toe en gaat er in liggen.
“Ik kon alleen maar om je te beschermen.” Zeg ik zachtjes. “Als je me wil beschermen, blijf je voortaan bij me uit de buurt.” Mijn zwakte. Lea wil me hier niet hebben en ik zal hier dus nooit meer komen. “Als je nu wilt gaan, ik ga slapen.” Lea lijkt overal zo koeltjes over te doen. “Is goed Lea, ik zal er nooit meer voor je zijn.” Ik klim door het raam en vertrek. Geen idee heb ik of Lea het heeft gezien, en het boeit me niks. Maar ik weet wel dat vreselijk veel spijt zal krijgen van wat er nu is gebeurd. Ergens weet ik dat Damian terug zal komen voor mijn zusje.