The end - Succes (sort of)

Lily had geen slecht humeur. Nee, ze had geen slecht humeur - ze had een absoluut, onbetwist rothumeur. En dat was Hugo’s schuld.
      Nou ja, gedeeltelijk. Toegegeven, misschien lag het ook wel een beetje aan haar eigen gedrag, maar het was toch voornamelijk zijn schuld; hij was tenslotte degene die bleef volhouden dat ze zich moest verontschuldigen bij haar broer. Zelf zag ze nog steeds niet in waarom ze Albus en Scorpius haar excuses aan moest bieden nadat ze zoveel moeite had gedaan om hen een plezier te doen, maar na twee lange, vervelende gesprekken met Hugo, had hij haar er wel van weten te overtuigen dat haar laatste poging misschien niet de allerbeste was geweest. Het liefdesdrankje had haar misschien wel het dichtst bij succes gebracht van al haar pogingen tot nu toe, maar de uitwerking was een klein beetje te heftig en daardoor waren de twee jongens in kwestie een beetje in verlegenheid gebracht. Lily was eerlijk genoeg om toe te geven dat dat waarschijnlijk wel haar schuld was. Daarom - en omdat Hugo had gedreigd dat hij haar anders zou verlinken bij haar ouders - stond ze nu bij Albus en Scorpius, die haar verwachtingsvol aanstaarden. Ze zuchtte en nam plaats naast haar broer aan de lange ontbijttafel.
      “Er is iets dat ik jullie moet vertellen,” bekende ze.
      “Oké,” antwoordde Albus, toen ze niet verderging. “Wat?”
      “Ik heb het gedaan.”
      “Wat heb je gedaan?” vroeg Scorpius.
      Lily moest even nadenken over wat ze precies moest antwoorden - ze had nogal veel gedaan, nu ze erover nadacht - maar besloot daarna bij het begin te beginnen. “Ik heb jullie in dat lokaal opgesloten.”
      Albus fronste. “Waarom?”
      “Dat is nog niet alles. Ik heb ook de maretak betoverd.”
      “Lily…”
      “En gezorgd dat Almira jou mee uit vroeg.”
      “Merlin,” mompelde Scorpius.
      “En ik heb de liefdesbrieven die jullie aan elkaar stuurden geschreven; die waren overigens erg goed, wat voor stomme kritiek jullie er ook op mogen hebben.” Lily begon op haar vingers na te tellen hoeveel van haar plannen ze al had genoemd. “O, ik heb ook een brief aan oma gestuurd, maar daar hebben jullie waarschijnlijk niet zo veel van gemerkt.”
      Voor de verandering werd Albus een keer niet rood, maar wit. “Was dat alles?”
      “Ja - ach, nee. Dat liefdesdrankje in het water gisteren, dat was ik ook.”
      Scorpius staarde haar ongelovig aan. “Dat was jij? Waarom?”
      “Voordat jullie je toverstokken trekken, laat me even benadrukken dat ik het allemaal in jullie belang heb gedaan.”
      “Lily, je hebt ons in een lokaal opgesloten.” Albus leek zijn eigen woorden nauwelijks te geloven. “Wat hebben wij daar nou weer aan?”
      Lily beet op haar lip. “Eigenlijk kan ik dat niet vertellen, want dan zal het me nooit meer lukken.”
      “Je mag dan wel mijn zusje zijn, maar dat betekent nog niet dat ik je niet durf te vervloeken.”
      “Goed dan. Ik probeerde jullie te koppelen. Maar weet je wel hoe verschrikkelijk moeilijk dat is?”
      Er viel een korte, vreemde stilte, waarin Albus en Scorpius een blik uitwisselden waar Lily niets van snapte.
      “Maar Lily,” zei Albus uiteindelijk verward, “je kunt ons niet koppelen.”
      “Waarom zou ik jullie in Merlins naam niet kunnen koppelen? Geloven jullie soms niet in mijn plannen?”
      “Nou, dat ook,” gaf Scorpius toe.
      “Maar een stuk belangrijker is dat we al samen zijn,” vulde Albus hem aan.
      “Wat?”
      Albus haalde zijn schouders op. “Sinds de zomervakantie, ongeveer.” Lily haalde uit en Albus greep naar zijn wang. “Au! Waar had ik dat aan verdiend?”
      “Waarom wist ik dat niet?!”
      “We waren nog wel van plan om het je te vertellen,” antwoordde Scorpius haastig, voordat ze hem ook een klap zou verkopen. “Maar we waren er nog niet echt aan toe gekomen. Jullie ouders, James, mijn ouders en jullie grootouders weten er wel al van af, maar we wilden het langzaam doen, om niemand het gevoel te geven dat ze het op een vreemde manier te weten waren gekomen. Hoe hadden wij nou moeten weten dat je ons probeerde te koppelen?”
      Lily stond gefrustreerd op en gooide haar handen in de lucht. “Jongens! Verwacht maar niet dat ik jullie ooit nog eens zal helpen.”
      Albus zag er opgelucht uit. “Ik denk dat ik daar wel mee kan leven.”
      Vanaf de andere kant van de tafel van Gryffindor zag Hugo dat Lily opstond en richting de uitgang beende. Hij sprong op om haar in te halen, want hij wilde weten hoe het was gegaan, al kon hij aan haar reactie ook wel al iets afleiden. “Waren ze er niet blij mee?”
      “Hugo,” gromde Lily. “Dit is jouw schuld. Waarom heb je me nooit verteld dat het een stom idee was?”
      Hugo zorgde dat Lily niet zag dat hij met zijn ogen rolde. “Ben ik vergeten dat te zeggen? Wat dom van me.”
      Lily bleef opeens staan en wees met een dreigende vinger naar hem. “Als je maar weet dat mijn plan wel succesvol was!” Ze aarzelde even. “Soort van.”
      “Soort van succesvol?”
      “Inderdaad,” zei Lily beslist. “En nu wil ik er geen woord meer over horen.”
      Hugo staarde zijn nichtje verbouwereerd na terwijl ze de zaal uit stampte. Daarna haalde hij zijn schouders op en ging op zoek naar Almira.