Step 6 - The proposal

“Lily!”
      Hugo’s stem klonk dreigend, maar dat merkte ze nauwelijks. Ze zat op het puntje van haar stoel en probeerde zo onopvallend mogelijk blikken naar de andere kant van de Common Room te werpen. Ze had verwacht dat ze even zou moeten wachten voor er iets zou gebeuren, maar ze had er niet op gerekend dat het zo lang zou duren.
      “Wat is dit?”
      “Wat is wat?”
      “Dit!” Hugo blokkeerde haar zicht door een roze flesje voor haar neus te houden. “Wonderwitch liefdesdrank?”
      “O, dat. Wat is daarmee?”
      “Niets,” antwoordde Hugo, met overdreven onverschilligheid. “Afgezien van het kleine puntje dat dit flesje in jouw tas zat en dat het leeg is. Als ik daar dan ook nog bij bedenk dat je daarnet wel heel erg behulpzaam was met het bijvullen van de kan water van Scorpius en Albus, krijg ik eigenlijk al een vaag vermoeden wat er misschien met de inhoud zou kunnen zijn gebeurd.”
      “Man, Hugo. Waarom vraag je mij er dan nog naar?”
      “Lily!” herhaalde Hugo, omdat hij geen andere woorden scheen te kunnen vinden. “Wat heb je je dit keer in je hoofd gehaald?”
      Lily deed geen moeite meer om te verbergen waar ze naar keek, want het zag er naar uit dat er eindelijk iets zou gebeuren. Scorpius had zijn glas net bijgevuld. “Kunnen we dit gesprek later afmaken?”
      “Nee.”
      Ze hield haar ogen strak op het glas gericht terwijl dat langzaam naar zijn mond bewoog. Ze dacht dat haar hart stil zou staan toen Scorpius wachtte om een bladzijde om te slaan in het schoolboek dat hij tegelijkertijd aan het lezen was, maar daarna nam hij eindelijk de eerste slok.
      Twee seconden later trad het middel in werking.
      Het glas stond gelukkig alweer op tafel, maar het boek dat Scorpius vast had gehouden gleed met een doffe plof op de grond. Albus keek verrast op van zijn eigen leerwerk. Hij werd bezorgd toen hij zag dat Scorpius hem met grote ogen aanstaarde. “Scorp?” vroeg hij aarzelend.
      “Albus. Al.” Scorpius zuchtte. “Oh, je naam is prachtig. Hij klinkt zo fijn. Albus, Albus, Albus.”
      Albus’ wenkbrauwen waren zo ver omhoog geschoten dat ze bijna onder zijn zwarte haar schuilgingen. “Wat?”
      Scorpius lachte, maar het klonk eerder als gegiechel. “Albus, Albus.” Hij kreeg een bedachtzame blik in zijn ogen. “Maar weet je wat nog mooier is dan je naam?”
      “Eh…”
      “Je ogen. Je hebt de groenste ogen die ik ooit heb gezien. Al het groen van het Forbidden Forest zou verbleken naast de kleur van jouw ogen.”
      Albus was inmiddels erg rood, maar hij had nog voldoende denkvermogen om te begrijpen dat er iets niet pluis was. “Scorpius, voel je je wel goed?”
      “Ik voel me geweldig. Mag ik je kussen?” Hij vroeg het weliswaar, maar Albus kreeg geen kans om nee te zeggen.
      Lily dacht dat ze zou ontploffen. Ze liet een verrukt gilletje horen. “Het werkt! Zie je dat, Hugo? Het werkt!”
      Hugo’s mond viel open met een plopgeluidje.
      Albus bleef zitten alsof hij versteend was. Pas toen Scorpius zo ongeveer op zijn schoot zat en hem nog steeds zoende begon Albus hem weg te duwen. Een zachte druk scheen niet genoeg te zijn, dus gaf Albus hem uiteindelijk een stevige duw. Scorpius scheen zich er totaal niet om te bekommeren dat hij opeens op de grond zat.
      “Scorpius, wat denk je wel niet dat je doet? Wat is er aan de hand?”
      De blonde jongen schonk hem een brede, onnozele glimlach. “Niets.”
      “Er klopt iets niet.”
      “Je hebt gelijk.” Het leek er even op dat Scorpius weer bij zinnen was gekomen, maar een moment later schokte hij iedereen in de Common Room - zelfs Lily - door zich op één knie te laten vallen. Het was doodstil terwijl hij de hand van de verschrikte Albus pakte. Scorpius haalde diep adem. “Albus Severus Potter, wil je met me -” Verder kwam hij niet, want hij werd geraakt door een goed gemikte verstijvingsspreuk uit James’ stok.
      Albus trok opgelucht zijn hand uit die van Scorpius. James keek de kamer rond, naar al de leerlingen die muisstil toekeken. “Hebben jullie niets beters te doen?” Daarna grepen Albus en hij samen Scorpius vast en droegen hem het portretgat uit, waarschijnlijk op weg naar Madame Pomfrey. Lily keek ze teneergeslagen na.
      “Zeg nou alsjeblieft niet dat je trots bent op wat je net hebt gedaan,” smeekte Hugo.
      “Oké, Scorpius verpestte de romantische stemming misschien een beetje met zijn overdreven reactie, maar eigenlijk vind ik dat mijn plan heel erg geslaagd is.”
      “Als het je bedoeling was om twee heel gewone jongens ernstige littekens te bezorgen die ze de rest van hun leven met zich mee zullen moeten torsen, dan heb je gelijk: je plan is absoluut geslaagd.”
      Lily beet op haar lip. “Het zou kunnen dat ik een beetje meer heb gebruikt dan op de verpakking stond, waardoor de werking wat heftiger was dan verwacht. Maar dat kun je me niet kwalijk nemen; ik wilde gewoon op zeker spelen.”
      Hugo nam niet eens de moeite daar een zinnig antwoord op te verzinnen, maar verborg zijn hoofd in plaats daarvan in een kussen om een gefrustreerde schreeuw te onderdrukken.


Next: The end - Succes (sort of)