Step 4 - Declarations of love

Met gepaste trots bekeek Lily haar werk nog eens. Ze begon geoefend te worden in het vervalsen van handschriften. Dit keer had ze zich echt overtroffen, al zei ze het zelf.
      “Is dat het Charms essay voor overmorgen?” Hugo keek over haar schouder op de twee stukken perkament die op tafel lagen. “O. Dat ziet er niet uit als een verslag over het belang van de regelmatige herhaling van zowel nieuwe als bekende spreuken. Waarom heb je een brief van Scorpius aan Albus geschreven?”
      “Ik heb er ook een van Albus aan Scorpius. Moet je kijken, ik heb zijn hanepoten perfect nagemaakt.”
      Hugo ging op een stoel tegenover haar zitten en keek haar fronsend aan. “En waarom? Vertel me alsjeblieft niet dat het is wat ik denk dat het is.”
      “Goed, dan vertel ik het je niet.”
      Hugo zuchtte. “Waarom begrijp je nou nog steeds niet dat je hulp waarschijnlijk niet wordt gewaardeerd?”
      “Geloof me, dit wordt echt de laatste keer. Hierna zullen ze me dankbaar zijn.”
      “Ik denk dat niemand je dankbaar zou zijn voor het versturen van een neppe liefdesbrief.”
      “Je zult wel anders piepen als Al en Scorp inzien dat ze zijn gemaakt voor elkaar. Als je me nu zou willen excuseren, ik moet een paar brieven bezorgen.”

Lily zat in de Common Room en trommelde ongeduldig met haar nagels tegen het gesloten boek op haar schoot, wat een regelmatig getik voortbracht. Ineens viel Hugo’s hand over de hare, wat de beweging belemmerde. “Merlin, zou je daar eens mee willen ophouden? Je bent bloedirritant.”
      “Sorry.”
      “Waarom ben je eigenlijk zo nerveus? Ik dacht dat je zeker wist dat dit het plan was dat zou slagen.”
      “Dat weet ik ook zeker; ik heb gewoon een hekel aan wachten.”
      “Ja, natuurlijk,” antwoordde Hugo sceptisch.
      Albus kwam de trappen naar de slaapkamers van de jongens afgedaald. Hij had een stukje perkament in zijn hand dat Lily onmiddellijk herkende en fronste alsof hij ergens verward over was, maar Lily wist niet zeker of dat een goed of een slecht teken was. Na een paar blikken door de Common Room kwam hij naar Hugo en haar toe.
      “Hebben jullie Scorpius gezien?”
      “Niet sinds vanmorgen,” antwoordde Lily opgewekt.
      “Je bedoelt toen je hmw-” Lily was dankbaar voor haar snelle reflexen, want als ze geen hand over zijn mond had geslagen zou Hugo iets stoms hebben gezegd.
      Albus trok een wenkbrauw op. “Lily?” Hij klonk argwanend. “Wat is er aan de hand?”
      Lily schonk hem een stralende glimlach. “Niets.”
      Hugo beet in haar vinger.
      “Au!”
      Gelukkig voor Lily zwaaide op dat moment het portretgat open en was Albus daarna te afgeleid om zich nog bezig te houden met het vreemde gedrag van zijn kleine zusje. Hij wilde Scorpius confronteren met de brief die hij zojuist in zijn tas had gevonden, maar de ander was hem voor. Hij zwaaide heftig met eenzelfde stukje perkament. “Albus, zou je me eens heel precies kunnen uitleggen wat deze brief in Merlins naam te betekenen heeft?”
      “Later. Eerst wil ik weten waarom je me dit hebt gestuurd.”
      Scorpius griste de brief uit Albus’ hand en bekeek hem vluchtig. Hij ontspande. “Ik geloof dat we alweer het slachtoffer van een grap zijn geworden,” stelde hij vast, kalmer dan eerst. “Dit is precies dezelfde tekst als in de mijne.”
      “Dat meen je niet. Ik kan goed zwemmen, maar als ik jouw ogen zie verdrink ik?”
      “Ja, dat staat er letterlijk in. Bij beide.”
      “Wie heeft dat romantische gezwam nou weer verzonnen?” Albus werd rood. “Nog erger, wie denkt er dat een van ons ooit echt zoiets zou schrijven?”
      Scorpius schudde zijn hoofd. “Ik heb geen idee. Maar wie het ook was, hij kan beter een andere hobby zoeken. Dit is verschrikkelijk.”
      Hugo kuchte en trok daarmee de aandacht van Lily, die met open mond had zitten luisteren naar de beledigingen gericht aan haar meesterwerkjes. “Dit zou overbodig kunnen zijn, maar ik wil je er toch nog eens aan herinneren - ik zei het toch.”
      Lily negeerde hem en stond op. “Het is tijd voor drastische maatregelen.”
      Dat zorgde ervoor dat Hugo het lachen verging. “Drastisch?” herhaalde hij verschrikt. “Wat was de rest van je plannen dan?”


Next: Step 5 - Meeting the family