Air linked dream

Mikeru maakte een snelle aftocht naar zijn territorium. In zijn kasteel kon hij even bekomen van de pijn voor het weer terugkeerde.
'Die verdomde Mermaid Princesses!' Zijn lichaam bezweek aan de pijn, terwijl zijn geest begon te sluimeren, langzaam wegzakkend in het rijk van de dromen...

En hij beleefde er één die zijn leven zou veranderen...


Ik zweefde boven de bodem van mijn territorium, nabij een streng DNA. Plots veranderde deze van kleur, het kreeg een heldere blauwe gloed. Via deze strengen DNA kon ik me naar alle uithoeken van de wereld, en zelfs naar andere dimensies verplaatsen als ik dat wilde . Dat heb ik trouwens nog nooit uitgeprobeerd, maar dat doet er niet toe. Op het moment dat ik in de streng DNA stapte, veranderde er iets aan me. Mijn aura werd sterker en kreeg een soort van lichtblauwe kleur. Mijn fluit verdween in deze andere dimensie. Ik wist dat dit een truc was om me verder deze dimensie in te drukken, maar toch...
Mijn fluit was me heel dierbaar, dus ik ging verder, en probeerde in te schatten wat ik zou kunnen verwachten. Het was een lange tunnel, afgesloten van alle andere dimensies. Voor me lagen vijf paden, een rode voor vuur, een groene voor aarde, een lichtblauwe voor lucht, een azuurblauwe voor water en een witte voor licht of kracht.

De dimensionale stromingen voerden me naar het lichtblauwe pad. Op het moment dat ik landde stopten mijn vleugels met werken. Ik kon nu echt niet meer terug. Ik wandelde verder. Op een gegeven moment splitste het pad zich in tweeën, boven het ene pad zag je de maan en boven het andere de zon. Ik voelde me aangetrokken door het pad met de maan, dus ik liep daarover verder.

'Je hebt het juiste pad gekozen, jongeling.' weergalmde een stem. Ik deed niet eens meer de moeite om me echt af te vragen waar het vandaan kwam, hoewel het me nog wel bleef knagen. Aan het einde van het pad vond ik mijn fluit terug, maar hij was wel veranderd; Hij was ingelegd met vele kleine edelsteentjes met een lichtblauwe kleur. Bovendien straalde het ook meer energie uit. Op mijn weg naar mijn dierbare fluit botste ik op een barrière. Voorzichtig stak ik mijn hand uit, en drukte heb tegen de muur. Nu probeerde ik het wat sneller. Hij ondervond minder weerstand dan voorheen. Ha! Nu wist ik hoe ik dit moest aanpakken! Ik nam een aanloopje en liep dwars door die irritante muur heen. De stem was weer terug: 'Weet je zeker dat je je huidige lot wil opgeven om deze krachten te verkrijgen?' Huidig? Het schijnt dus dat ik mijn lot zou kunnen veranderen. Krachten? Dit maakte me wel nieuwsgierig. Welke krachten? En zou ik ze ook kunnen gebruiken? Deze 'krachten' waren misschien wel een omslagpunt in mijn strijd tegen de Mermaid Princesses.

'Ik hoor dat je je nieuwe krachten hebt geaccepteerd. Het zal nog wel even duren voor ze zich activeren. De trigger is liefde...' De stem stierf weg. Ik greep mijn fluit. Hij begon een lichte lichtblauwe gloed uit te stralen. En voor het eerst in mijn leven had ik een gevoel alsof ik helemaal compleet was.

En toen moest ik zo nodig wakker worden. Ik lag nog steeds op de koude vloer van mijn kasteel. Fuku was op zijn minst zo aardig geweest een deken over me heen te leggen. Toen ik opstond zag ik pas dat de rij edelstenen nog steeds op mijn fluit zat, waar een gloed vandaan kwam die langzaam zwakker werd. De woorden van de stem galmden nog steeds door mijn hoofd; 'Ik hoor dat je je nieuwe krachten hebt geaccepteerd.' Misschien was het dan toch geen droom...