H22

Een grijze massa, daar leek het op. Ik liep door de hoofdstad van het metaallanschap, die nu inmiddels weer opgebouwd was na de verwoesting, op weg naar de hoofdfabriek. Toen ik dacht dat er veel dingen in Omanus zouden veranderen, had ik hier nooit aan gedacht. Alle grenzen van alle steden waren bewaakt door de geestendrijvers. Ze liepen over het plein, ze liepen door de stad, ze liepen door de straten, ze liepen overal. Ik zelf had voortaan twee vaste wachters, Rosa en Marten. De leiders vonden dat wij niet meer alleen mochten lopen door de steden omdat het te gevaarlijk was. Rosa was een vrouw die heel erg goed kon watersturen. Marten was een man die heel erg goed kon aardesturen. Toen we bij de hoofdfabriek aankwamen, lieten de wachters ons gelijk naar binnen. Iedereen was had zich al verzameld voor overleg. ‘Niet te geloven, die grijze massa’ zei ik toen ik ging zitten en mijn wachters zich bij de andere wachters voegde. ‘Ze zijn te bang dat wij het verknallen’ zei Nodis. ‘Deze dag wordt belangrijk’ zei Gwendolin. ‘Het wordt tijd dat alle leiders weer terug gaan naar ons eigen element’. ‘En dan?’ kaatste Marina terug. ‘De macht ligt vanaf vandaag bij de geestendrijvers in handen, wij zijn niets meer. Alle inwoners zullen naar hen moeten luisteren, hoe graag ze ook naar ons willen luisteren’. Even bleef het stil. ‘We moeten trainen’ zei ik. Iedereen keek gelijk mijn kant op. ‘Denken jullie echt dat de zussen dit probleem echt op zullen lossen?’ ‘Daar lijkt het anders nu wel op’ zei Eline. ‘Nee’ kaatste ik terug. ‘Wat ze nu doen, is ons onderdrukken. Ze zijn te bang dat wij te veel macht gaan krijgen’. ‘Daar heeft hij gelijk in’ zei Cleveron. De leiders keken elkaar aan. ‘We gaan jullie helpen om je tweede element te beheersen’ zei Marina. ‘Als je een teken hebt van een element, wil dat zeggen dat je dat element ook kunt sturen. Hebben jullie ooit in je leven je verbonden gevoeld met je tweede element. Iets dat gewoon vanzelf gebeurde. Eline en ik keken elkaar aan. En dachten terug aan twee momenten.

Op dat moment hield ik het niet meer. Ik klemde mijn vingers om de steen en gooide de steen keihard tegen het hoofd van de jongen. De jongen vloog meters achteruit tegen de groep aan. Hij knalde met zijn hoofd tegen de grond en het bloed liep gelijk uit z’n hoofd.

'Zeg hallo, wij komen niet helemaal van het waterrijk om nee te horen' zei Eline nu al iets harder. 'Sorry wij laten niemand door' zei de bewaker opnieuw. 'HALLO WE HEBBEN FACKING BERICHT VAN GWENDOLIN EN JULLIE NEGEREN HET GEWOON!' riep Eline uit. Terwijl ze schreeuwde wakkerde ineens een felle wind aan. Het waaide ineens super hard.

‘Ik heb het ooit één keer gehad’ zei ik. ‘Toen ik zó boos was op iemand, dat ik de steen die ik in mijn handen had, met een onnatuurlijke kracht tegen iemands hoofd gooide’. ‘Ik heb het ook wel is gehad’ zei Eline. ‘Ik was toen ook zo boos op een wachter, dat ik heel hard begon te schreeuwen en terwijl wakkerde er een hele harde wind aan’. ‘Dat is dus het teken dat jullie dit element kunnen besturen’ zei Marina. ‘Ik heb het ook wel is gehad’ zei Marcha. Alle ogen waren nu gericht op Marcha. ‘Het was toen avond en ik was buiten gesloten door het weeshuis waar ik zat. Het enigste wat ik toevallig bij me had, was een aansteker. Ik verzamelde houtstronken en maakte er een berg van. Toen ik het probeerde aan te steken, waren mijn handen te koud om er een lucifer uit te halen. Toen me dat met veel moeite lukte, ontvlamde de lucifer meteen. Van schrik gooide ik het weg en de berg hout stond gelijk in brand. Ik had een kampvuur gemaakt, zonder ook maar een keer de lucifer langs het doosje te strijken’.

‘Hebben jullie ook zo’n moment gehad?’ vroeg Marina aan Rodi en Claire. ‘Ik wel’ zei Claire. ‘Ik ook’ zei Rodi. ‘Bij mij was het niet zo heel erg bijzonder. Ik werd eigenlijk een soort van in elkaar geslagen door een paar meisjes, en toen gooide ze me tegen een metalen muurtje en toen vloog ik daar doorheen’ vertelde Claire droog. ‘Dat is, bijzonder’ zei Marina. ‘Bij mij is hetzelfde gebeurd als bij Marcha’ zei Rodi. ‘Ik wilde een huis in de fik steken omdat ik zo boos was op diegene en nog voor dat ik de lucifer langs het doosje streek, ontvlamde hij en vloog heel het huis in brand’ zei Rodi. We keken hem met grote ogen aan. ‘Juist’ zei Casandra. ‘Dit betekend dus dat we niet langer meer stil moeten zitten. Onze eerste missie, jullie je element leren beheersen’. ‘We moeten even alles op een rijtje zetten wat er moet gebeuren’ zei Samuel. Iedereen dacht even na. ‘Als eerste dus moeten ze hun tweede element leren beheersen. Daarna moeten we erachter zien te komen waar de mores zich schuilhouden’ zei Nodis. ‘Daarna lijkt het me makkelijk’ zei Gwendolin. Iedereen keek haar aan. ‘We vallen het virus met al onze troepen aan en vernietigen Moremando’. ‘Daar zullen de zussen blij mee zijn’ zei Cleveron. ‘We zullen ze ook echt wel netjes inlichten hoor’ zei Gwendolin. ‘Of niet’ zei Casandra lachend. ‘Als het aan hun ligt, is het virus er over een jaar nog steeds’. ‘Tijd voor actie dus’ zeiden Nodis en Samuel in koor. ‘Jullie zullen onze belangrijkste wapens worden’ zei Gwendolin. ‘Dus laten we starten met jullie training’.