Chapter Three.

Willow Anderson.

'Ja, dat is een gebroken rib, en je mag blij zijn dat het er niet meer zijn,' zei een dokter uit het St Mungo's Hospital. Hij duwde tegen de rib en ik gromde. Oliver kneep in mijn hand.
'Ik raad spalkverband aan, dat is het beste. Het is heel simpel; intapen, en dan laten zitten, en zorg dat je rib niet onder te veel druk komt te staan. Na een week of twee nieuwe er omheen.'
Zonder pardon trok hij mijn T-shirt omhoog en begon het verband om mijn ribbenkast heen te tapen. Zijn koude handen lieten me rillen en ik gromde nogmaals. Een van mijn irritante eigenschappen; als iets me tegenzat, of als ik iets niet wilde, dan ging ik grommen of vloeken. Of beide.
Als laatste trok hij een beetje aan het verband en ik snakte naar adem van de pijn die dat met zich meebracht. Oliver kneep nogmaals in mijn hand.
Vanaf het moment dat ik was gevallen, tot het moment dat we deze kamer binnen kwamen, zat hij zich al te verontschuldigen. En daar ging hij mee verder zodra we de kamer verlieten.
'Hou nou op!' riep ik, wat een pijnscheut opleverde. Ik kromp in elkaar en hij mompelde weer 'sorry', waardoor ik hem geïrriteerd aankeek. Hand in hand Verdwijnselden we.

Ik zat aan de keukentafel met een veer in mijn hand en een koekje in de andere. Nu moest en zou ik die brief aan George schrijven en de baan aannemen. Hopelijk zou ik niet te veel met Angelina geconfronteerd worden. Dat zou niet goed aflopen.
Kom op, zo moeilijk kon het toch niet zijn? Gewoon; ''Hoi George, ik neem je aanbod van dat baantje graag aan. Liefs, Willow.'' Simpel zat.
Maar waarom kon ik het dan niet? Ik at mijn koekje op en keek de keuken rond voor inspiratie. Uiteindelijk begon ik toch maar te schrijven.
''Beste George,
Bij deze wil ik je laten weten dat ik je aanbod accepteer. Stuur me maar een uil over de dagen en tijden!
Liefs, Willow.''
Zo, kort en krachtig. Ik pakte Oliver's uil van zijn stokje af en bond de brief om zijn poot. Hij knarste vrolijk en vloog weg door het open raam.

Die avond lag ik in bed, op mijn rug, omdat op mijn zij liggen onmogelijk was door die stomme rib. Ik staarde naar het plafond en lag na te denken over George's reactie als hij mijn brief zou ontvangen. Zou hij blij zijn dat ik hem wilde helpen? Zou hij überhaupt nog kunnen lachen? Hoe zou die Angelina het met hem uit kunnen houden?
'Ga nou gewoon slapen, Willow,' klonk Oliver's stem van naast me. Ik wist hoe irritant hij het vond als ik wakker lag terwijl hij wilde slapen, ook al was ik doodstil en had hij geen last van me.
'Ja, ik doe mijn best,' fluisterde ik terug. Ik hoorde hoe hij zijn gewicht verplaatste en hoe hij mijn bovenlichaam voorzichtig optilde om het bovenop zijn borst te leggen. Ik zuchtte, wat weer heel veel pijn deed.
'Het komt vast wel weer goed met hem... Het heeft tijd nodig, dat begrijp je toch wel?' Zijn hand ging door mijn haar en zijn stem klonk kalmerend.
'Dat weet ik...' mompelde ik.
Na een tijdje werden mijn gedachten eindelijk rustiger en viel ik in slaap.