Chapter Two.

Willow Anderson.

Ik sloeg de deur van mijn huis met een harde klap dicht en hing mijn jas op. Het was aangenaam rustig, dus ik besloot even buiten in de zon te gaan zitten en alles van de afgelopen twee uur over te denken.
Ik was naar Weasleys' Wizard Wheezes gegaan, ontmoette George weer na een paar maanden - hij zag er verschrikkelijk uit - en kreeg een baan aangeboden. Op zich leek het me wel een leuk idee, werken in een fopwinkel. Maar George was niet meer zoals vroeger, hij maakte me een beetje bang.
'Hé, ben je weer terug?' Ik schrok op uit mijn gepeins en liet mijn kop thee bijna uit mijn handen vallen door die stem. Ik draaide mijn hoofd naar achteren en keek naar Oliver. Snel zette ik mijn kopje neer, voordat er meer ongelukken konden gebeuren, en stond op.
'Ja, ik ben er net, waar ben jij geweest?' Ik omhelsde hem. Oliver Wood was mijn vriend, en we woonden al samen sinds ik van Hogwarts kwam. Hij zat in het Puddlemere United reserve team, dus hij ging wel elke week een paar keer trainen, maar hoefde bijna nooit te spelen. Iets waar ik hem tot zijn ergernis vaak mee pestte.
'Even boven, wat dingetjes nakijken, ik hoorde je niet thuiskomen,' zei hij. 'Hoe ging het met George?' Ik liet hem abrupt los, ging weer zitten en pakte mijn thee weer. Hij kwam er naast zitten.
'Slecht,' gaf ik toe. Ik lurkte aan mijn thee en Oliver bleef stil. Moest hij nou per sé mee details?
'Oké, jij je zin. Hij zag er echt slecht uit, er kon bijna geen lach meer vanaf en volgens mij heeft hij veel slapeloze nachten gehad.' Hij knikte bedenkelijk.
'En wat wilde hij van je?' 'Hij bood me een baan aan.' 'En wat zei jij?' Beschaamd sloeg ik mijn ogen neer. 'Dat ik erover na zou denken...' Hij zuchtte en duwde mijn kin omhoog zodat ik hem aankeek.
'Waarom? Je hebt werk nodig, nu je ontslag hebt genomen bij het Ministry,' zei hij. Na Hogwarts had was ik op het Ministry of Magic gaan werken, afdeling Regulation and Control of Magical Creatures, onderafdeling Spirits. Maar ik had ontslag genomen omdat ik het saai vond. Iets waar niemand het echt mee eens was.
Ik knikte. 'Ik wil het ook, heel graag, maar George... Hij laat me schrikken. Ik ben bang dat ik iets verkeerds zeg, of zo, en dat hij dan.. Nou ja, ik weet niet!'
'Ach, als Angelina Johnson hem aan kan, dan kan jij dat ook. Kom, even Quidditch oefenen!'
Angelina Johnson, een meisje dat ik nooit erg had gemogen. Ik vond haar altijd erg onaardig. Of misschien was ik dat gewoon tegen haar, en deed ze het daarom ook bij mij. Ik mocht haar niet, goed?
ik pakte mijn Nimbus 2000 die ik van Oliver had gekregen voor mijn verjaardag - hij wilde zeker indruk maken, denk ik - en hijzelf pakte zijn Nimbus 2001. We deden onze vaste oefen-routine, ik zou met de Quaffle gooien en hij moest hem tegen zien te houden. Gelukkig leefden we in een Muggle-vrije buurt, dan zou niemand die doelpaal van twintig meter hoog kunnen zien.
We speelden en speelden, en het begon al te schemeren, maar toch gingen we door. Ik begon er zowaar plezier in te krijgen. Plotseling gebeurde er iets heel stoms; ik ving de Quaffle die Oliver terug naar mij gooide, verloor mijn evenwicht, en viel van mijn bezem af. Aangezien ik zo'n vijftien meter hoog vloog deed dat pijn, maar het feit dat ik de Quaffle tegen mijn borst aangedrukt had, veroorzaakte een krakend geluid bij een van mijn ribben.
'Verdomme!' schreeuwde ik, ineengekrompen van de pijn.