A Day In French || 001

Een weeskind in Parijs. Klonk niet echt heel vrolijk. Maar dat was ik wel. Het leven lachte me toe. Ten minste, zo dacht ik erover. Ik was vrij sociaal. Ik sprak met veel mensen hier in Parijs. Bijna iedereen sprak een andere taal: Frans, Engels, Duits, Nederlands, Spaans. Maar daardoor leerde ik veel woorden in andere talen. Vandaar dat ik nu al veel talen spreek. Wat natuurlijk erg handig is.

Vandaag is weer zo'n dag. Gewoon een normale dag. Ik liep op het grote plein voor de Eiffeltoren. Ik zag iemand zitten met een gitaar, hij was aan het spelen en het klonk best goed. Ik wou dat ik dat kon. Ik liep door. Ik ging tegen een muurtje aan staan en keek naar alle mensen. Dat was één van mijn hobby's: mensen kijken. Het was gewoon leuk om te zien wat voor rare figuren er hier allemaal rondliepen. Maar toen bleef mijn blik hangen op iemand. Het was een jongen, blond haar, blauwe ogen (wat je niet veel ziet in Frankrijk) en hij zag er schattig uit. Hij leek me niet Frans, misschien was hij wel Nederlands, of Engels. Ik besloot om naar hem toe te gaan.

"Hey, euh.. commen ça va?" vroeg ik een beetje onzeker. Hopelijk sprak hij frans. "Euh.. sorry ik spreek geen Frans." zei hij in het Engels tegen me. "Ow, nou hallo dan." zei ik met een glimlach. "Is er iets?" vroeg hij aan me. "Nee, ik wou gewoon met je praten. " Ik keek hem aan. Zonder er maar iets voor hoeven te doen, werd ik verliefd. Op slag verliefd. Ik kende hem niet eens, wist niet eens zijn naam. Maar het was zijn blik, zijn gezicht, zijn manier van praten. Alles aan hem was leuk. Ik wou het direct aanpakken. "Zou je, misschien een keer met me uit willen?" vroeg ik aan hem. Hij keek me raar aan. "Nou euh.. ik weet niet hoor. Vergeet het maar gewoon." zei hij en hij liep door. Maar ik was een doorzetter, als ik iemand leuk vond, dan zou ik alles voor diegene doen. Ik liep hem achterna. "Wacht, waarom dan niet?" vroeg ik aan hem. "Gewoon niet, ik vind je niet leuk. Ik ken je niet eens." zei hij tegen me. Ik bleef bij hem lopen. "Maar.. we zijn gemaakt voor elkaar!" Hij negeerde me. Hij liep langs een muurtje heen en ik ging erop staan en bleef naast hem lopen. "Weetje, doet je dit niet denken aan een film?" vroeg ik. "Huh? wat?" hij stopte met lopen en zuchte. "Luister, wat moet je nou van me?" vroeg hij, een tikkeltje boos nu. Ik ging op het muurtje zitten. "Nou, luister, je kent vast die films wel. Zoals bijvoorbeeld de titanic. " zei ik. Hij knikte. "In die film is er een jongen en een meisje, het meisje is rijk, de jongen is arm. De jongen vind het meisje leuk, het meisje de jongen niet." hij knikte weer om aan te geven dat hij het snapte. "Maar de jongen gaf niet op, hij ging net zo lang door en deed er alles voor zodat zij verliefd op hem ging worden. " ik stopte even met praten en keek hem aan. "En dat is net zo als bij the notebook. precies hetzelfde verhaal. Alleen, bij ons is het anders. Hier is het meisje arm en de jongen... " Ik bekeek hem van top tot teen. "duidelijk rijk." maakte ik mijn zin af. "En de rijke jongen wil het meisje niet, maar het arme meisje wil de jongen wel." ik sprong van het muurtje af. "En dus, zal ik er alles aandoen zodat jij mij leuk gaat vinden. " maakte ik mijn verhaal af. Ik wachtte op zijn reactie. "Aha," zei hij. "Ik snap het," zei hij. Er viel een ongemakkelijke stilte. "volgens mij snap je het nog niet hé? Kom mee, ik zal je laten zien wat ik voor je voel. " zei ik en ik liep weg. Ik draaide me om en zag dat hij nog steeds stilstond. "Kom nou!" zei ik en ik pakte zijn hand en trok hem mee. Gelukkig vertrouwde hij me en liet hij zich meetrekken. Ik zou hem wel eens even laten zien wat ik voor hem voelde.