Sorry dat het elke keer zo lang duurt voor ik een nieuw hoofdstukje heb! Heb het gewoon heel druk de laatste tijd... & the next chapter wordt weer wat vrolijker, I promise !

Ik slikte bij het horen van Niall’s woorden. Ik begon te vertellen. Het hele verhaal. Het was een gewone dinsdag geweest, niks bijzonders. Taylor en ik fietsten samen naar huis, allebei kapot van een lange schooldag. We woonden niet zo ver uit elkaar, en aangezien Taylor toch door mijn straat moest, reden we altijd samen. Toen we bij mijn huis kwamen zeiden we elkaar gedag en ik liep naar binnen. Nietsvermoedend zat ik boven mijn huiswerk te maken, tot ik mijn moeder bellend de trap op hoorde komen. ‘Ja. Okee. Ik zal het haar wel vertellen. Dankuwel. Veel sterkte.’ Wie was dat nou weer? Wat moest ze me vertellen? Sterkte waar mee? Een angstvallig gevoel bekroop me. 'Mag ik binnenkomen?' vroeg mijn moeder. 'Ja hoor,' zei ik. 'Met wie was je aan het bellen?' 'Dat was Taylor's vader, hij, uhm...' Vragend keek ik haar aan. Er zat haar duidelijk iets dwars. 'Hij vroeg me of ik je iets kon vertellen. Het... het gaat niet goed met Taylor. Ze is vanmiddag op weg naar huis aangereden. Het was een ongeluk, de chauffeur had haar niet gezien en kon niet meer remmen-' In shock staarde ik haar aan. Haar woorden leken niet goed tot me door te dringen. Dit kon niet. Het mocht niet. 'Yasmin lieverd, gaat het wel? Het komt vast wel weer goed, maak je nu maar geen zorgen. Taylor redt zich wel, dat doet ze toch altijd?' Tranen welden op vanuit mijn ooghoeken. Shit, hoe had dit kunnen gebeuren?
De dagen erna hoorde ik niks meer van Taylor. Op zondag kreeg ik een telefoontje van haar vader, of ik misschien toch nog even langs wilde komen. Natuurlijk deed ik dat. In het ziekenhuis aangekomen, hoorde ik dat ze in coma lag en dat het nu afwachten was of ze uberhaupt nog ooit wakker zou worden. Huilend stond ik naast haar bed, haar klamme hand vasthoudend, maar er was niks dat ik kon doen. Vanaf die dag kwam ik elke dag terug om te kijken hoe het met haar ging, maar steeds kreeg ik hetzelfde te horen: er was geen vooruitgang. Na een maand besloten de dokters dat er ook geen vooruitgang zou komen, en werd de stekker eruit getrokken.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen