Fifty.

Ik werp nog één laatste blik op Harry. De perfecte Harry. Zijn groene ogen staren me wanhopig aan. “Niall, finally, I...” begint hij. Ik duw hem opzij en ren de trap af. Het is te laat. Alles is te laat. Ik ren de deur uit, de trap op. Hoger. Alleen maar hoger. Ik blijf rennen. En rennen. Tot ik boven kom. De leegte en rust van het dakterras heeft altijd al iets met me gedaan. Ik gooi mijn tas neer en zet mezelf op een luchtschacht. Mijn blik glijdt over de stad. Het heeft iets rustgevends. Alle mensen die hun eigen leven leiden. Die hun eigen verhaal hebben. Hun eigen problemen. Die niet afweten van mijn problemen. Niet dat ze dat zouden willen, dat zou ze alleen maar vervelen. Ik ben het niet waard. Nu pas beginnen de tranen te stromen. Geruisloos vallen ze neer op de grond. Ze blijven komen. Van al die jaren. Het lijkt wel alsof ik nu pas écht kan huilen. Maar straks, straks zal ik geen pijn meer voelen. Straks zal de laatste herrinering die ik heb die aan deze prachtige stad zijn. Meer niet. De rest zal ik verdringen. En Abby. Natuurlijk zal ik ook aan Abby blijven denken. Ik rits mijn tas open en haal er een pen en papier uit. De eerste druppels raken het papier, maar dat maakt me niet uit. Ik pak de pen vast en begin te schrijven.
Dear Abby,
When you read this, I will live in a world where no one uses me for stuff. Where no one hates me. Where I won’t feel any pain. In a world where I would love to be. I don’t mind leaving this hard world. I only mind leaving you. Don’t think it isn’t hard for me too to leave you. I love you, you’re the best friend I’ve ever had. And I think I can trust you if I ask you to say something to Harry, so, would you say this to him? ‘I still love him, but the pain is to much. I can’t fight it anymore. It’s just to hard.’ Thanks, Abberd! You’re the best! And my ghost is going to visit you very often, so don’t be scared if you feel something. It probably would be me. And can you ask if they would call a Nando’s recept to me? I would be honoured! I know it’s hard, but please move on with your life. Marry Zayn, get a lot of children, and don’t call one of them Niall. Because he would probably remind you of me. And I don’t want him to. I only want you to be happy. And all of the other guys of course. I love you, Abberd. Goodbye.
Love, Niall.
Ik vouw het bijna doorweekte papier dubbel en leg het naast me neer. Dan is het nu tijd. Tijd om afscheid te nemen van het beroerde leven dat ik leidde. Tijd om afscheid te nemen van alles waar ik om gaf. Tijd om te verdringen waar ik nooit meer aan wil denken. Opnieuw rits ik mijn tas open. Mijn handen voelen zoekend in de tas tot ik gevonden heb wat ik zocht. Ik haal een pakje slaappillen die ik uit de badkamer had meegegrist en een flesje naar boven. Zorgvuldig schiet ik alle pillen uit het pakje en neem ze in mijn hand, evenals het flesje. Ik zucht diep en werp nog een laatste blik op de wereld. Op mijn ooit zo geliefde Londen. Ik leg de pillen op mijn tong. Ik zet het flesje aan mijn mond en slik alles door. Op naar de plek waar ik zo lang naar verlangt heb. Op naar rust.