Chapter One.

Willow Anderson.

Twijfelend stond ik voor de kleurrijke, vrolijke winkel. Moest ik naar binnen gaan? Ik durfde niet. Wat een schijterd was ik ook. Ik zuchtte nog eens diep en bevend als een rietje liep ik naar binnen. Waarom ik zo zenuwachtig was wist ik niet. Ik kende George Weasley al zo lang, we waren altijd zulke goede vrienden geweest.
En nu was alles plots voorbij, niet alleen de oorlog met Voldemort, maar ook onze vriendschap. Nou ja, niet definitief beëindigd. We praatten gewoon nooit meer met elkaar.
Dus toen ik twee dagen geleden die brief van hem kreeg, schrok ik toch wel. Waarom wilde hij me zo plots weer spreken? Ik zou niet weten waarover we konden praten. Ik zou mooi niet over Fred beginnen, dat zou hij waarschijnlijk niet aankunnen, en ikzelf ook niet. Die twee waren altijd onafscheidelijk, en nu Fred dood was...
De winkel was fantastisch, en ik zou hier zo een hele dag door kunnen brengen, gewoon door naar alles te kijken. Alle kleuren, geuren, geluiden - het was ongelooflijk mooi. Extendable Ears, Ton-Tongue Toffee, Trick Wands, en nog veel en veel meer. Hoe hadden die twee dit in hemelsnaam opgezet?
'Daar ben je,' klonk een stem van achter me - ik was zo opgegaan in alles wat ik zag, dat ik niet op had gelet wíe ik zag. Ik draaide me om en keek in George's niet zo vrolijke gezicht. De grijns die ik was gewend was in geen velden of wegen te bekennen en zelfs de pret-lichtjes in zijn ogen waren gedoofd.
'Hier ben ik,' zei ik, en ik probeerde te glimlachen, wat moeizaam ging nadat ik gezien had hoe George erop achteruit was gegaan. Hij probeerde ook te glimlachen, maar het ging ons beide niet goed af.
'Je wilde me spreken?' vroeg ik daarom maar, om de ongemakkelijke en gespannen stilte te verbreken.
Hij knikte. 'Kom even mee, alsjeblieft.' Ik volgde hem een trap op, kwam nog meer geweldige dingen tegen, en uiteindelijk stonden we in een kamer waarvan hij de deur achter me sloot.
'Dus... Hoe gaat het nu met je, Willow?' vroeg hij, terwijl hij plaats nam achter een bureau. Het voelde alsof ik iets slecht had gedaan, de manier waarop hij tegenover me zat. Er was echt niks meer van die oude George te herkennen, behalve zijn uiterlijk.
'Ehh, goed, hoor. Hoe gaat het nu met jou?' Hij knikte opnieuw en maakte een handgebaar in de richting van de druk bezochte winkel.
'Goed, zoals je kunt zien. Ron helpt me af en toe een beetje, dat is erg fijn. Maar daarom vroeg ik ook of je langs wilde komen.' Ik wachtte af. Hij praatte niet verder. Ik wachtte nog steeds.
'Ja, uhm, dus, zou jij het leuk vinden om, eh, hier te komen werken?'