Nothing good.

Iets nats druppelde langzaam op mijn voorhoofd. Mijn eerste ingeving was dat het regende, pas later had ik door dat ik dan druppels over mijn hele lichaam moest voelen. Een zachte hand wreef zachtjes over mijn wang en een elfenstem fluisterde zachtjes mijn naam.
Moeizaam opende ik mijn ogen. Boven mijn hoofd zweefde het gezicht van Alice dat vertrokken was van bezorgdheid. Ze hield me tegen toen ik probeerde rechtop te gaan zitten en wenkte met haar andere arm naar de persoon die in de hoek van de kamer stond.
’Hoe voel je je?’ vroeg Carlisle.
’Goed,’ loog ik. Ik schrok van het schorre geluid dat voor mijn stem moest doorgaan. Carlisle wisselde een blik uit met Alice, ik merkte meteen op dat er iets mis was.
’Hé ik ben toch gewoon flauw gevallen,’ wimpelde ik hen af. ’Het is niets,’ voegde ik er op een luchtige toon aan toe.
’Dawn je weet net zo goed als ons dat vampiers niet flauwvallen,’ zuchtte Carlisle.
’Er is voor alles een eerste keer,’ antwoordde ik koppig.
’Ik wil je een vraag stellen, denk goed na eer ja antwoordt. Oké?’ vroeg hij.
Verbaasd keek ik hem aan. ’Wat bedoel je?’
‘Hoe oud ben je?.’
Ik keek hem niet begrijpend aan, mijn leeftijd was in deze situatie, naar mijn mening, totaal irrelevant.
’Zo’n 120 jaar ongeveer. Ik weet het niet zeker,’ antwoordde ik schouderophalend.
’Daarvoor herinner je je niets?’
Ik schudde mijn hoofd.
’Niet mogelijk,’ mompelde Carlisle tegen zichzelf. Hij richtte zich tot Alice die hem al die tijd angstig had geobserveerd. ’Denk je dat je genoeg energie hebt om terug in Dawns verleden te kijken?’ vroeg hij.
Ik keek op toen ik voelde dat we niet meer alleen in de kamer waren. Ik glimlachte naar Jasper, die voorzichtig terug lachte. ’Wat is er aan de hand?’ vroeg hij.
’Niet nu Jasper,’ zei Carlisle ongeduldig. Ik had hem nog nooit op zo'n toon tegen iemand horen praten. Zeker niet tegen zijn familie. Er moest wel iets ernstigs aan de hand zijn, een andere reden voor zijn gedrag was er niet.
’Doe het Alice,’ zei ik.
’Weet je het zeker?’ vroeg ze.
Ik nam haar beide handen vast en knikte vastberaden. Geconcentreerd sloot ik mijn ogen, ik wilde er alles aan doen om het Alice zo gemakkelijk mogelijk te maken. Alice’s nam geschrokken adem en ik voelde haar greep op mijn handen verstrakken.
’Wat zie je Alice?’ vroeg Carlisle.
’Een bos, ik zie niet precies waar,’ prevelde ze.
We openden onze ogen op hetzelfde moment.
’Op die plaats liggen alle antwoorden,’ ging ze verder. Ze richtte zich tot mij, ’de sleutel tot je verleden.’
‘Dus om alles te weten te komen, moet ik naar die plaats?’ Ik was niet al te blij met het idee mijn nieuwe familie nu al te moeten verlaten. Maar als dit de manier was om erachter te komen wie ik werkelijk was, dan moest het maar zo. Ik had nog de rest van de eeuwigheid om terug naar hier te komen.
'Je kan niet zien waar?' drong Carlisle aan.
'Nee ik zie het niet, maar ik zou het wel kunnen vinden,' antwoordde ze. Ze keerde zich terug naar mij en staarde weer strak voor zich uit.
’Nee!’ Alice' schreeuw ging door merg en been. Ze trok haar handen van me weg en schoof naar achter. Meteen kwam Edward aangelopen. Zijn blik gleed af naar mij, zijn ogen donker, vol pijn. Hij had Alice’ visioen gezien in haar gedachten, een visioen dat ze alle twee liever niet hadden gezien.
’Alice?’ Jasper stond in één stap naast haar en sloot haar in zijn armen. Meteen duwde ze hem weg. Ze sprong recht en schudde jammerend haar hoofd.
’Dat kan toch niet?’ vroeg Edward onzeker.
’Wat? Wat heb je gezien Alice?’ vroeg ik dwingend. Ik sprong ook recht, het duizelige gevoel negerend, en zette een stap naar haar toe.
Ze keek me met grote ogen aan. ’Je… dood,’ haar stem brak.
Ik wankelde en greep met mijn arm naar de bank achter me. Voor de tweede keer werd het zwart voor mijn ogen, ik viel op de zachte matras en verloor toen volledig mijn bewustzijn.