Carrot 5

Louis William Tomlinson, zo stelde hij zichzelf voor. Hij wees naar de grote witte bank waar ik op moest gaan liggen. Dat ga ik nooit doen, dacht ik bij mezelf. Maar hij drong aan. Alles beter als de harde klapstoeltjes die in de wachtkamer stonden. De kamer was saai wit, met op een paar plaatsen een poster over depressies. Als je al niet depressief was, werd je het hier wel. 'Zo Vera.' 'Eva,' zei ik snel. Ik haatte het als mensen mijn naam verkeerd zeiden. Hij keek verbaasd op van zijn velletje papier. 'Waarom ben je hier?' Louis' gezicht stond serieus. Bij de gedachten dat ik hem moest gaan vertellen wat er gebeurd was, kreeg ik koude rillingen en tranen in mijn ogen. Ik wilde dit niet te vertellen, het was gewoon nog te kort geleden. 'Ja zeg het maar.' Hij irriteerde me, en daarom wachte ik nog even met vertellen. 'Gewoon,' was uiteindelijk mijn antwoord. 'Het gaat om je vriendin toch?' zei hij. Nee niet Maaike dacht ik. 'Ja,' zei ik met trillende stem, 'Ja Maaike.' 'Wat is er met haar gebeurd?' Ik vond het vervelend om met hem te praten. 'Ze heeft een ongeluk gehad,' zeg ik. 'Ze is voor mijn neus geschept door een auto.' Even krijg ik een medelevende blik, maar dan gaat hij druk verder met het schrijven op zijn blocnote. Als hij aan schrijven is, bekijk ik hem aandachtig. Hij is eigenlijk best knap. Hoe oud zou hij zijn? Een jaar of 17 misschien 18? Ik ben diep in gedachte verzonken als Louis me voor mijn ogen zwaait. Ik schrik op. 'W-wat vroeg je?' 'Hoe het nu met je vriendin is,' zegt hij. 'Ze ligt in coma,' ik hoorde aan mijn stem dat ik raar klonk, maar het kon me niet schelen. Dit was de eerste keer dat ik met iemand over Maaikes ongeluk praatte. En eigenlijk luchtte het best wel op. Het enige antwoord wat ik terug kreeg, was een verlegen, 'O.' Je kon duidelijk merken, dat Louis nog niet zoveel ervaring had, en dat hij zeker nog jong was. Maar in het jaar 2010 maakte dat allemaal niets meer uit. De seconde tikte weg, het liefst wilde ik nu wegrennen. 5 stappen, dan was ik er. Maar ik bleef zitten. Uit beleefdheid, omdat ik Louis zo knap vond ik weet het niet? Toen het halfuur voorbij was, stond Louis langzaam op. 'Je mag gaan,' zei hij onzeker. 'Tot de volgende keer.' Ik schudde hem een hand, en was blij dat ik weer opgelucht adem kon halen.