OO7.

Langzaam werd ik wakker. 'Shht, ik denk dat ze wakker word.' ik hoorde hoe Debbie Jorina en nog een stem die ik niet herkende liet zwijgen en besloot om mijn ogen nog eventjes dicht te houden. Nu was het dus helemaal stil in de ruimte waar ik lag. Ik besloot om toch mijn ogen voorzichtig open te doen en toen ik de kamer rondkeek wist ik meteen dat ik me bevond in een kamer waar ik nog niet eerder was geweest. 'Hé, Ileana hoe gaat het?' Een jongen met bruin haar en mooie bruine ogen keek me bezorgd aan. Ik keek hem raar aan omdat ik niet wist wie hij was. 'Euhm... ja ik denk van wel.' reageerde ik. 'Weet je het zeker?'Debbie kwam achter hem staan en keek me aan. 'Ja, ik voel me echt oké.' ik voelde me natuurlijk niet helemaal goed maar wat konden zij daar nu aan veranderen? Ik ging rechtop zitten in de zetel. 'Mag ik misschien wat water?' Ik keek de jongen aan en hij knikte om daarna weg te lopen voor water te halen. 'Wie is hij?' fluisterde ik zodat hij me niet kon horen tegen Debbie en Jorina. 'Hij is Liam.' zei Jorina 'En toen je flauwviel kwam hij je opvangen anders was je in de grond gevallen, daarna heeft hij ons hiermee naartoe genomen omdat je daar niet zo comfortabel kon liggen enzo.' vervolgde Debbie. 'En jullie kwamen zomaar met hem mee? Je wist niet eens of hij te vertrouwen was.' ik keek hen aan en ze keken mij ook allebei raar aan. 'Waarom zou hij niet te vertrouwen zijn? Hij heeft je geholpen anders lag je daar nog altijd.' ik zag hoe Debbie nog steeds verbaast keek terwijl ze dit zei en voelde me toch wel raar omdat ik dit nu gezegd had. 'Oké, je hebt wel gelijk maar je weet dat ik gewoon nooit rap mensen vertrouw.' antwoordde ik. 'En vanaf nu ga je hem dus wel vertrouwen als je het nu wilt of niet!' Jorina kwam naast mij zitten en sloeg haar armen om me heen. 'Ik ben blij dat je weer wakker bent.' zei ze waarop een tijdje later ook Debbie me omhelsde en we in een groepsknuffel zaten. 'Ik hou echt zoveel van jullie, ik ben blij dat jullie mijn vriendinnen zijn.' zei ik blij. Liam kwam de kamer terug binnen en we beïndigden onze groepsknuffel. 'Hier is je water.' zei hij en kwam ook bij ons in de zetel zitten nadat hij het water op de tafel had gezet. 'Hoe heet je?' vroeg ik, ik wist het natuurlijk wel al maar dat zou raar overkomen als ik zo plots zijn naam zei zonder dat ik het ooit had gevraagd. 'Liam.' zei hij en keek me aan met zijn prachtige ogen. 'Leuke naam, mijn naam is Ileana.' antwoordde ik. 'Die van jou is anders ook mooi.' zei Liam en hij grinnikte even en ik glimlachte even breed naar hem.