--17--

Snel keek hij om zich heen. Hij verwachtten niemand, maar toch frunnikte hij zenuwachtig aan zijn jas. Soms keek hij even naar een tent vlakbij de bosjes waar hij inzat. Toen hij zag dat er niemand uit het tentje kwam, en er niks bewoog, pakte hij voorzichtig zijn mobieltje uit zijn zak en tikte het nummer van zijn beste vriend in. Tenminste. Dat was hij vroeger. Nu was het verwatert. Alleen door die stomme meiden van die tent. Hij vond ze eigenlijk heel aardig, maar zijn vriend had alles verpest. Alles.

Toen echt zeker was dat niemand in de tent zat, kroop hij onder de bosjes vandaan en begaf zich naar de tentopening. Een dagboek! Hij wilde het eigenlijk niet aanraken, maar zijn nieuwschierigheid won van zijn manieren. Dus pakte hij het dagboek op en begon te lezen.

Dus Samira voelde zich alleen door Maud en Tom? Vroeg hij zich af. Daar kon hij gebruik van maken! Net toen hij het boek dichtsloeg, hoorde hij bekende stemmen die in de richting van de tent liepen.