Capite 1; The curious object

Het was weer is zover, het zoveelste gesprek met mijn ouders en mentor was aangebroken. Verveelt zat ik uit het raam te kijken, hopend dat dit gesprek snel voorbij was. ‘Besef je toch wel dat je nu echt beter je best moet gaan doen?’ vroeg mijn mentor aan mij. ‘Ja, dat begrijp ik’ zei ik. Ik had die zin nou minstens al tien keer gehoord, maar ik deed er niets mee. ‘Kun je je mentor ook nog gewoon aankijken, als je tegen hem praat’ zei mijn moeder. Ik keek mijn mentor aan en zei toen nog een keer: ‘Ja, dat begrijp ik’ maar dan op een spottend toontje. ‘Ik denk dat we wel klaar zijn’ zei mijn vader. Eindelijk, dacht ik. We stonden op, gaven mijn mentor een hand en liepen het klaslokaal uit.

Mijn naam is Jonathan. Ik ben 18 jaar oud en zit in het laatste jaar van mijn school. Mijn cijfers gaan erg naar beneden, omdat ik steeds minder zin heb om te leren. Ik woon samen met mijn ouders thuis, of nou ja, het zijn niet mijn echte ouders. Het verhaal gaat dat ik op een dag in een kistje voor de deur werd afgeleverd. Mijn ouders besloten mij op te voeden en groot te brengen. Wie mijn echte ouders zijn, weet ik niet. Waarschijnlijk waren het arme mensen die de zorg van een kind niet op zich konden nemen. Ik vond het niet echt de moeite waard om er onderzoek naar te doen, want dat had toch geen zin. Het was zoals het was. Mijn ouders zijn de ouders die mij opgevoed hebben, zo dacht ik erover.

Toen we thuis aankwamen, ging ik gelijk door naar mijn kamer omdat ik geen zin had om nog langer met mijn ouders te praten. Het was ook al laat, dus ik besloot om gelijk door naar bed te gaan. Ik sprong nog even snel onder de douche en poetste snel mijn tanden, voordat mijn ouders naar boven zouden komen. Vervolgens liep ik de trap op en sprong mijn bed in.

Het was dat ik nog net niet sliep, anders was ik door het vreemde geluid heen geslapen. Het was een geluid, die ik nergens kon plaatsen. Het klonk als het gekras van nagels over een schoolbord, maar dan toch net iets anders. Ik liep naar mijn raam toe en keek uit naar buiten, maar er was niets te zien. Ik vertrouwde het niet, dus maakte het raam open en klom er voorzichtig uit. Toen ik na een hoop ellende het raam uit was en met mijn beide benen op de grond stond, liep ik de richting in waar het geluid vandaan kwam. Ik woonde aan de rand van de stad, dus het stikte hier van de kleine steegjes. Het geluid kwam uit één van die steegjes. Mijn gezonden verstand zei dat ik terug moest gaan, maar iets in me weerhield me daarvan, dus besloot ik om het steegje in te lopen. Hoe dieper ik het steegje in liep, hoe meer dat ik het gevoel kreeg alsof er iemand naar me keek. Het geluid werd steeds harder en ik kreeg een steeds angstiger gevoel. Waarom deed ik dit? vroeg ik mezelf af. Ik begon harder te lopen, ik begon te rennen, harder, harder en steeds maar harder. Totdat ik aan het einde van het steegje iets of iemand zag staan. Het had grote rode ogen en het keek mij recht aan. Het geluid kwam van hem. Ik wist niet wat het was, en eigenlijk wilde ik dat nu ook niet meer weten. Ik draaide me om en rende zo snel mogelijk het steegje weer uit, maar ik was verdwaald. Toen ik omkeek zag ik de gedaante mij was gaan achtervolgen. Ik raakte compleet in paniek en rende als een dolle dwaas door het steegje. Toen ik weer achterom keek, zag ik dat het niet één gedaante was, maar dat het er inmiddels twee waren. Ik rende harder en harder, nee ik sprintte. Totdat ik ineens verblind werd door een fel licht, waarvan ik zo schrok dat ik keihard tegen een muur aan liep. Naast me lag een voorwerp met een blauwe gloed erover heen. Het had de vorm van een bliksemschicht en het gaf fel licht. Toen ik het oppakte ging het blauwe licht uit. Ik draaide de schicht om en zag dat er op de achterkant een klein knopje zat. Ik keek achter me en zag dat de gedaantes nog maar een paar meter van me verwijderd waren. Ik besloot om op het knopje te drukken, in de hoop dat er iets zou gebeuren. Toen ik op het knopje drukte, was ik niet langer meer in het steegje.