Fading to black.

’Er is denk ik iemand die met je wilt praten,’ merkte Alice op. De woorden waren nauwelijks uitgesproken toen er zachtjes op de deur werd geklopt. ’Luister naar hem,’ fluisterde ze. Ze gaf me nog snel een knuffel en liep toen via de glazen muur naar buiten.
De deur ging langzaam open en Jaspers hoofd verscheen om de rand. ’Hi,’ glimlachte hij schaapachtig.
’Hi,’ antwoordde ik.
’Mag ik.. mag ik binnen komen?’
Ik knikte haast onzichtbaar en deed teken dat hij kon gaan zitten. Hij plofte neer in de witte zetel en schoof een stukje van me af.
’Het spijt me Dawn,’ zei hij oprecht. ’Toen je mij en Alice hoorde,’ zijn gezicht betrok en hij ontweek mijn blik, ’ik was gewoon in de war. Ik had je nooit van zo’n dingen moeten beschuldigen.’ Hij keek op om mijn reactie te peilen.
’Het is niets. Je had alle recht om zo te reageren, dat heb je nog steeds. Ik neem je het echt niet kwalijk,’ glimlachte ik.
’Nee Dawn. Dat recht had ik niet. Je bent duidelijk één van de beste dingen die onze familie is overkomen. Het beste wat mij ooit is overkomen. En dan doe ik zo tegen je, ik gaf je in het begin niet eens een kans om je te bewijzen.’ Hij stond gefrustreerd recht en begon ongeduldig door de kamer te ijsberen. Ik kon niet stilstaan bij zijn bekentenis, dat mocht ik niet. Wat als hij het meende, wat als ik het beste was dat hem ooit was overkomen?
’Je moet je niet schuldig voelen Jasper.’ Ik stond op en legde mijn hand op zijn schouder. Hij bleef stilstaan en glimlachte zwak.
’Ik voel me zo schuldig omdat ik je pijn heb gedaan,’ fluisterde hij beschaamd.
Ik liet zijn schouder los en voelde hoe mijn knieën langzaam zwak werden. Jaspers gezicht betrok terwijl ik achteruit strompelde op zoek naar een houvast. Mijn zicht werd troebel tot ik alleen nog een zwarte waas zag. Het laatste wat ik waarnam waren twee sterke armen die me opvingen en het wazige gezicht van Jasper die me bezorgd aankeek. Daarna werd alles volledig zwart.