Voorspelling komt uit? - 124

“Yle, ik…”, stamelde Yue. “Ik wil zo niet sterven, niet door de eerste de beste voor zijn roem.” Yle staarde haar moeder verbaasd aan. Wat bedoelde ze?
“Ik begrijp het niet”, fluisterde Yle. “Hoe wil je dan zorgen dat dat niet gebeurt?”
“Ik, ik, ik heb Lizzie gevraagd… of zij het wil doen… de avond ervoor”, fluisterde Yue. Yle keek me vol afgrijzen aan.
“Ga jij mijn moeder vermoorden?”, siste ze. “Hoe kun je dat doen! Toen ik klein was dacht ik dat je echt familie was, en nu…”
“Yle, ik begrijp het als je nu kwaad op me bent”, zei ik zacht. “Voor mij zijn jullie ook echt familie. Ik wou echt dat het anders kon. Ik… Dit zal het moeilijkste zijn dat ik ooit gedaan heb, dat ik ooit moet doen. Maar we moeten de keuze van je moeder accepteren.”
“Maar…”, fluisterde Yle.
“Lieverd, als er ook maar één kans was, hoe klein ook, dat ze me zouden laten leven zou ik dit nooit aan Lizzie gevraagd hebben. Maar ik wil niet dat er om mij gevochten wordt. Niet tussen Waterstam en Vuurnatie, want de Waterstam maakt geen kans, en niet tussen idioten van de Vuurnatie om macht.”
“Maar mama, kunnen we niet gewoon vluchten of zo?”
“Nee, als prinses kan ik dat niet maken, want dan wordt de stam gestraft, en ik kan nergens heen”, fluisterde Yue. Yle begon weer te huilen en drukte haar gezicht tegen de schouder van Yue. Katara zocht troost bij haar vader. Azulena en ik keken elkaar aan.
“We laten hen even alleen, ik schrijf op de gang die brief wel af en jij kan je gaan omkleden”, fluisterde ze, zo zacht dat alleen ik het kon horen. Ik knikte, en zo ongemerkt als we konden liepen we de woonkamer uit. Ik ging regelrecht naar mijn kamer en zuchtte toen ik mijn vuurnatie-uniform zag liggen. Tegen mijn zin trok ik het aan. Dit voelde niet als mezelf, maar als ik Yue en de stam wilde helpen had ik geen keuze.