Proloog (2)

De pauze begint. Terwijl de rest van de klas naar de kantine gaat, slaat een enkel meisje af, het toilet in. Terwijl ze hier eigenlijk niet de hele pauze mag doorbrengen, gaat ze hier rustig zitten. 'Bah. Weer krentenbrood. Naar de prullenbak ermee.' Niemand weet waarom ze nooit aan een tafeltje zit, gezellig mee-eten en meekletsen. Niemand weet waarom ze altijd zo stil is. En niemand zal het ooit weten ook. Ze gaat kalmpjes op de vensterbank zitten en begint te zingen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Een vreemde taal weerklinkt in haar woorden, een taal die niemand begrijpt uit haar klas. Een taal uit een ver werelddeel, genaamd Japan. Haar echo weerklinkt niet verder dan het toilethokje. Ze dacht: 'Ben ik even blij dat er een flinke muur tussenzit, zo kunnen zij me niet horen terwijl ik dan toch weet wanneer de les begint.' Ze klonk niet echt opgewekt, zelfs niet in haar gedachten. Zodra ze haar eerste lied had gezongen oordeelde ze over haar stem, en besliste welk liedje ze nu ging zingen. Het werd 'Piece of heaven' van Cascada.




De woorden weergalmden door het meisjestoilet.

'Mazzel dat er maar weinig meisjes in mijn klas zitten. Helaas geven ze allemaal niets om me. Zij zien niet dat ik zie dat zij niet om me geven. Altijd als er zich een kans voordoet lopen ze meteen op hun vrienden af. Eigenlijk is het best een gesloten samenleving. Een groep meiden, een groep computerverslaafde jongens, en een groep jongens die denken dat ze stoer zijn. Hm. Om je aan te ergeren is het. Ze hebben vast niets geleerd van het verleden.'

'Wat het ergste was, was dat geen van de groepen ooit een vinger naar me uitstak. Ik weet dat ik slecht ben in sociaal contact maken maar dit slaat toch echt alles! Niemand ziet of weet dat ik buitengesloten ben...'

'De meiden kwamen aan, weer druk bezig met te plannen wat ze allemaal gingen doen tijdens het weekend. Zwemmen, of naar de bioscoop. Laatst was er een logeerpartijtje en ik werd niet uitgenodigd omdat ik zo 'makkelijk breekbaar' was! Ze durfden het niet eens direct te zeggen. Zou iedereen op deze aarde zo gesloten en asociaal zijn?'
'Vast wel.'

Toen ging de bel.
'Tijd voor klas. Bah, wiskunde. De leraar is zó vervelend af en toe.'

Ze stond op, het toilet uit. Ze ging de klas binnen en ging zitten.