013.

Met z’n allen zitten we verspreid over de woonkamer. Harry, Zayn, Liam en ik verspreid over de banken en Louis en Niall zitten op de vloer omdat ik niet genoeg zitplaatsen heb. Ze zitten druk te praten en het herinnert me aan de keren dat ik pizza at samen met mijn broer. Hij maakte dezelfde grapjes en had het over dezelfde dingen. Met een waterig glimlachje kijk ik toe terwijl ik weer een flashback krijg.

”Isa! Isa? Thank god. Isa luister naar me” fluistert Sjoerd paniekerig. Mijn gezicht staat bezorgd en Marissa kijkt me vragend aan. “Isa, ik hou van je, Onthoud dat oke? Ik hou van je en dat zal ik ook altijd blijven doen. Beloof me dat je verder gaat met je leven. Mam houdt ook van je we houden allemaal van je. Doe asjeblieft geen stomme dingen, ga verder met je leven.” Versteend zit ik op de grond, ik hoor geschreeuw en gebonk op de achtergrond. “Sjoerd, wat is er aan de hand? Je doet raar” roep ik paniekerig. “beloof me dat je geen stomme dingen meer doet” schreeuwt hij bijna door de telefoon “i-i-ik beloof het” fluister ik door de telefoon “Ik moet gaan, blijf bij Marissa kom niet naar huis. Ik hou van je, vergeet dat nooit. Nog steeds versteend blijf ik op de grond zitten, de tranen lopen over mijn wangen. Marissa schudt me zachtjes door elkaar “isa wat is er?” schreeuwt ze bijna in mijn oor. “er is iets mis, er is iets goed mis” mompel ik in trance. Bang ben ik in een hoekje gekropen waar Marissa me wanhopig weg probeert te halen. Tien minuten later hoor ik overal sirenes en dat is het moment dat ik zeker weet dat er iets ergs gaat gebeuren. Marissa schrikt van mijn plotselinge beweging als ik opsta en de deur uit ren.

Het maakt me niet uit dat ik op blote voeten loop en alleen mijn pyjama aan heb. Steentjes prikken in mijn voeten en de kou zorgt voor steken in mijn lichaam. Maar het doet me allemaal niks, het enige waar ik aan kan denken is dat ik zo snel mogelijk naar huis moet. Overal staan politie auto’s, alle buren staan langs een lint waarmee de weg is afgezet. Paniekerig begin ik mijn ouders te zoeken. Als ik merk dat zij als enige ontbreken knapt er iets in mijn hoofd.Wanhopig probeer ik langs de politie door te rennen. Ik moet en zal naar binnen gaan, ik wil weten wat er aan de hand is, ik moet ze redden. Een politieman grijpt me stevig bij mijn armen en probeert me rustig te krijgen. “HOE KAN IK GODVERDOMME RUSTIG WORDEN ALS MIJN OUDERS EN BROER IN DAT HUIS ZITTEN. IK WIL WETEN WAT ER AAN DE HAND IS!!” schreeuw ik recht in zijn gezicht. Zijn gezicht veranderd van geïrriteerd naar bezorgd en meteen begeleid hij me naar een politiebusje. Marissa die me achterna is gekomen loopt achter ons aan en gaat naast me zitten. Mijn hoofd verstop ik in mijn handen en ik begin te huilen, vijf minuten nadat ze me in het busje gezet hebben hoor ik een schot. Bang kijk ik naar Marissa die ook niet weet waar het vandaan komt. Ik voel hoe een deel van mij afsterft en voordat ik het in de gaten heb volgt een tweede schot. Met alle kracht die ik in me heb ren ik het busje uit. Precies op dat moment klinkt er een derde schot. Gillend, schreeuwend, huilend laat ik me op de grond vallen. Met mijn handen sla ik op de grond. De politie heeft me geen informatie gegeven maar ik weet dat dit het einde betekent van mijn ouders en mijn broer “ik hou van jullie” fluister ik terwijl ik naar de hemel kijk. De laatste woorden die ik heb gezegd.”

“Isa? Are you okay?” hoor ik Liam ongerust vragen. Verschrikt kijk ik op en ik begin wild met mijn ogen te knipperen om de tranen te verbergen. Met moeite tover ik een bescheiden glimlachje op mijn gezicht en langzaam knik ik. De jongens kijken me duidelijk bezorgd aan, ‘i’m fine. But i’m not coming with you guys. I’ll be fine on my own” schrijf ik netjes op het blaadje. “that’s okay” zegt Niall terwijl hij op een stuk Pizza kauwt. Opgelucht haal ik adem. Ik had niet gedacht dat ik zo makkelijk van ze af zou komen.