Shit !

Rafi’s pov

Ik stond in het met touwen afgsbakende gedeelde in het midden van het pleintje voor het gerechtsgebouw dat nu versierd was met vlaggen waarop het logo van het capitool stond. De fonteintjes spoten water en de zon scheen waardoor alles er heel vrolijk uitzag, maar dat was niet zo. Iedereen deed altijd wel of er niets aan de hand was maar je kon toch voelen dat we allemaal gespannen waren. Ik keek rond naar de andere kinderen, natuurlijk zag ik Lizzy nergens, ze nam niet de moeite om te komen, ze ging liever naar een feestje. Ik wist dat veel van de volwassenen niet naar de reaping kwamen maar alle kinderen wel, behalve zij. Ik zou wel met haar zijn meegegaan als ik niet zo’n ontzettende schijterd was geweest. Meestal was Lizzy degene die alle regels brak en ze had gewoon een soort manier om me te overtuigen om net hetzelfde te doen, maar niet vandaag. Ik bleef dus maar staan en wachtte tot Paulo op het podium zou verschijnen en de namen zou trekken, dan zou deze verschrikkelijke dag voorbij zijn. Eindelijk verscheen dan Paulo, na het korte filmpje van het capitool te hebben gezien liep hij heupwiegend naar de bol van de jongens en trok er na wat wel een eeuw leek te duren een papiertje uit. De spanning was te snijden en voor een ogenblik kon je enkel nog het zachte klatteren van het water van de fonteintjes horen. ‘dames en heren, onze tribuut uit district 14, Rafaël Carvalho’ Voor een ogenblik was ik verdoofd, bevatte ik het nog niet helemaal, maar toen begonnen de andere mij naar de podium te duwen terwijl ze me bemoedigend schouderklopjes gaven. Even later stond ik op het podium en liep Paulo naar de andere bol. Toen hij voor de microfoon stond en hij de naam zij stond mijn hart even stil. ‘Elizabeth Rodrigues’ Shit, ik wist gewoon dat zoiets als dit zou gebeuren. ‘psst, Malu’, fluisterde ik tegen het jongentje dat dicht bij het podium stond, ‘kun jij even Lizzy even gaan halen ze is op het feestje van Shiloz’ Malu knikte en ging er toen als een speer vandoor. Ondertussen dacht Paulo nog steeds dat zijn tribuut ergens tussen de menigte stond, de idioot.

Lizzy’s pov
Ik stond me nog steeds volop uit te leven toen Malu opeens in mijn gezichtsveld verscheen. ‘wat is er aan de hand ?’ vroeg ik bezorgd toen ik zag hoe uitgeput hij was. ‘je bent getrokken’ antwoordde hij en ik wist meteen wat hij bedoelde, maar dat kon toch gewoon niet. Ik baande me zo snel mogelijk een weg door de menigte en toen ik uiteindelijk mijn skateboard vond sprong ik erop en ging zo snel mogelijk richtinghet plein. Het duurde niet lang of ik was er. ‘ik ben er!’ riep ik vrolijk, terwijl ik zag hoe alle cameras zich nu op mij richtten. Ik beklom snel het podium en keek naar wie mijn medetribuut zou zijn. Nee, dit kon gewoon niet waar zijn, ik wou het liefst van al in huilen uitbarsten, maar kon nu niet we moesten sterk blijven voor de cameras. Gelukkig nam Paulo ons op dat moment het gerechtsgebouw in en de deuren sloten genadig achter ons. Ik zat op de bank in mijn ‘kamer’ toen Nico binnenkwam, ik zag dat de tranen hem in de ogen stonden maar hij bleef gelukkig sterk. Ik liep naar hem toe en we gaven elkaar een knuffel , we bleven zo staan terwijl hij me tips gaf voor vanalles en nog wat, maar ik hoorde het niet. Toen de drie minuten om waren kwamen lieten we elkaar los en terwijl Nico naar buiten liep kwam Pedro binnen. Had ik het niet gedacht, in tegenstelling tot Nico – die zo soms eens nuchtere momenten had-, kon Pedro zich absoluut niet sterk houden en was hij tranen uitgebarsten. Ik was dus drie minuten lang bezig met hem te troosten toen Paulo mij kwam halen om op de boot te stappen. Ik zag Nico en Pedro nog in de gang staan, ik zwaaide naar hen en zij dat ze voor elkaar moesten zorgen.