~034

“So, this is the girl you were talking about?” vroeg een vrij oude man, met een echt spaans uiterlijk. William knikte terwijl hij zijn greep om mijn arm verstevigde. “What’s your name sweety?” hij keek me aan en hield met zijn hand mijn kin omhoog om me eens onderzoekend aan te kijken. Ik weigerde te praten. “Pitty!” zei hij met een grijns. Ik walgde van hem. Ik walgde van William. “I think she’ll get a lot of attention with her red hair.” de man wendde zich weer tot William. “But it’s a problem that she doesn’t speaks Spanish.” vervolgde hij. Ik wilde hier weg. Weg uit dit rotleven. Terug naar mijn oude, veilige leven. Ook al was ik niet gelukkig, ik miste mijn oude vertrouwde leven. Ik miste zelfs mijn ouders. Ik miste Mr. Noedels, de liefste en dikste kat van de wereld. Ik miste het allemaal. Ik merkte dat er tranen achter mijn ogen prikten. Fijn, huilen zal het nu echt oplossen. Ik slikte de tranen weg en richtte me weer op het gesprek. “Does she has experience?” vroeg Pablo, de de oude man. William knikte. Ik beet op mijn lip. Mijn momenten met William waren perfect. Maar alleen met William. Ik wilde niemand anders. Ik wilde mijn lichaam niet te koop zetten. Ik wilde het gewoon niet. Waarom kon hij dat niet begrijpen?

Drie simpele woorden. I. Love. You. De stem. De bekende, vertrouwde stem. Hij praatte al langer tegen me. Het was de jongen uit mijn dromen, dat wist ik zeker. De jongen die me altijd waarschuwde. De jongen die me hielp, me steunde. Het was de perfecte jongen. Maar waarom was hij hier? Veel tijd om het me af te vragen heb ik niet. Met die drie woorden lijkt het gat enorm te worden. Lijken mijn benen naar beneden gezogen te worden. Lijkt mijn hart stil te staan. Lijkt al het bloed te zijn gestopt met stromen. Lijkt het alsof ik eindeloos val. In een eindeloze diepte. Dit keer voelt het niet goed. Alsof ik iets belangrijks achterlaat. Iets vergeet. Ik probeer omhoog te komen. Ik snak naar adem. Ik probeer te gillen, te schreeuwen, te huilen maar het wil niet. Er komt geen geluid uit mijn mond. Geen tranen uit mijn ogen. Geen lucht uit mijn longen. Ik voel me verlamd. Toch blijf ik proberen. Opnieuw. Ik haal alle kracht uit mijn lichaam. Met de laatste energie klauter ik omhoog. Het kost veel moeite. Het doet veel pijn. Ik kom langzaam omhoog. Mijn krachten verzwakken. Ik haal het niet. Ik haal het niet. Ik haal het niet. Ik wordt door alles om me heen tegengewerkt. Naar beneden geduwt. Tegengehouden. Ik blijf proberen. Het moet me lukken. Het moet gewoon. Het. Moet. Me. Lukken.