14: Maaike

Mijn hoofd bonkt en mijn been zit vol met schrammen. Ik kijk om me heen. Joyce zit naast mijn bed een boek te lezen.'Joyce?''Maaike! Je bent wakker!' ze gilt het bijna uit. Ik lig in het ziekenhuis, heb ik opgemerkt uit Joyce's verhaal. Ik probeer rechtop te zitten, maar mijn hoofd doet te veel pijn. Ik leg mijn hand op mijn hoofd, waar verband op zit. Als ik goed kijk, zie ik mijn ouders verderop aan een tafeltje zitten. Mijn kamer is leeg, op een tafeltje, een paar stoelen en een kast na. Ik zie alles nog steeds wazig en voel me hier helemaal niet prettig. Ik ben nu al helemaal heel bang voor Tim. Hoe moet ik Joyce nou beschermen voor hem als ik er zelf bang voor ben? 'Gaat het wel?'vraagt Joyce als ze ziet dat ik moeilijk kijk.'Nee, ik voel me nog steeds niet goed. Maar waarom sloeg Tim mij in elkaar? En wie was die jongen?''Ik heb geen idee, maar daar moet je nu niet aan denken! Ga maar weer slapen.'Joyce geeft me een kus om mijn voorhoofd en gaat weer verder lezen. Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen. Ik word helemaal heen en weer geschud. Ik word met een ruk wakker. Ik kijk om me heen en ik rijd op mijn bed door de gangen. Er lopen 2 zusters naast mijn bed en duwen hem vooruit. We rijden richting een lift. Ik raak in paniek en stamel:'Mevrouw? Ik... eh.. ik durf niet in de lift.. De zusters stoppen en eentje legt een hand om mijn schouder. Ze zegt dat het maar heel even is en dan de lift heel groot is. Ze zegt nog meer maar ondertussen lopen ze er al heen. De zuster zegt nog een keer dat het heel veilig is en kijkt me vragend aan. Ik knik en word de lift in geduwd. De lift is heel groot en volgens mij is mijn angst meteen weg. Opeens merk ik dat mijn hoofd helemaal niet zo heel veel pijn meer doet en vraag ik me af waar ik heen ga.'Zuster? Waar ga ik eigenlijk heen?''Naar de begane grond, we moeten nog een foto van je hoofd maken en als het goed is mag je weer naar huis.'Ik zucht opgelucht.'Hoe voel je je nu?''Ik heb eigenlijk helemaal niet zo veel pijn aan mijn hoofd.'zeg ik. Ik moet nog een foto laten maken en dan mag ik weer naar huis. Alles was weer goed. Ik besef nu pas hoe stom, dom en raar het eigenlijk het is dat ik in het ziekenhuis lig door Tim! Ik wacht in mijn kamer op mama, papa en Joyce. We lopen samen het ziekenhuis weer uit. Na een tijdje in de auto zitten komen we weer thuis aan. Ik ga met Joyce op mijn bed zitten.'Gelukkig ben ik weer thuis! Ik werd helemaal gek van al die kleurloze kamers. Al was ik er maar een nachtje.''Nu gaan we lol maken! Mijn ouders hebben met jouw ouders overlegd dat we naar de bios mogen en mogen logeren!!''Yeaah!!! Welke film?''Titanic!!'zegt Joyce glunderend. Even later zitten we dicht tegen elkaar in de bioscoop. Het is heel romantisch, maar we zien allebei op tegen het 'zink'stukje. Het is al heel laat als de film is afgelopen en we weer naar huis worden gebracht.
'De film was echt mooi!'zegt Joyce als we naar de auto lopen. Ik leg gauw het matras voor Joyce neer en val in slaap.'Joyce ben je wakker?'fluister ik zacht.'Joyce?'Ik kijk om me heen, maar Joyce is er niet. Ik kleed me snel aan en loop naar beneden. Als ik de deur open doe naar de kamer springt Joyce voor me en roept:'Gefeliciteerd!! We zijn al 10 jaar vriendinnen!'En ze geeft me een kus.'Sorry!Ik ben het helemaal vergeten!'zeg ik.'Wat?'zegt Joyce verontwaardigd en ze stapt naar achteren.'Ja, door al dat gedoe ben ik het vergeten.'Ik zie Joyce boos worden.'Grapje!'Ik ren naar haar toe en geef haar ook een dikke knuffel.'Wacht even!'Ik ren naar boven en pak het cadeautje wat ik voor haar heb gekocht. Ik ren weer naar beneden en geef haar het cadeautje.' Een bedeltje voor mijn bedelarmband!''Ja, kijk het is een vriendinnen symbool.''Heel erg bedankt!!'zegt ze enthousiast. Dan loopt ze naar de kast en pakt haar cadeautje voor mij. Ik pak het uit.'Wauw! Heb je die zelf gemaakt?'vraag ik verbaasd. Voor me ligt een prachtige taart met slagroom en chocolade en smarties. Er staat met chocolade opgeschreven 10 jaar vriendinnen. Ik maak er een foto van en we nemen allebei een stukje.'Hij is heerlijk!'zeg ik als ik mijn vingers aflik. We rennen naar buiten het weiland in. We ploffen neer en kijken naar de wolken.'Deze dag is echt perfect,'zeggen Joyce en ik tegelijk.
Tenminste, dat denken ze...