The Clock is Ticking | 026 |

Alana Valentio POV

Pijn. Zo veel pijn. En ook heel veel bloed. Mijn adem haperde toen ik zag hoe de wachter het zwaard uit mijn buik trok, waardoor de pijn alleen maar erger werd en het bloed over mijn kleren gutste. Ik zakte op mijn knieën en hield mijn handen tegen de wond aangedrukt. James knielde schuin naast me neer, en ik hoorde hem naar de wachters schreeuwen, om zich vervolgens met mij bezig te houden. Zijn arm was om me heen geslagen om mijn te ondersteunen terwijl hij zijn zwaard pakte en opstond. Aan de blik in zijn ogen zag ik dat hij vastberaden was om die wachters af te slachten. Maar ik was toch niet meer te redden. Bij elke druppel bloed die ik verloor, voelde ik het leven uit mezelf sijpelen. Ademhalen werd ook steeds moeilijker. James vocht en bleef ook vechten, ik wilde hem stoppen, zeggen dat hij weg moest gaan, me achter moest laten, maar ik kreeg geen woord uit mijn mond. We stonden nu letterlijk op het randje van de dood, want nog één stap en we vielen van de klif. En dat was precies wat er gebeurde. Terwijl James nog druk aan het vechten was, liet een wachter zijn zwaard met zo’n kracht op ons af komen dat James zijn evenwicht verloor en we de diepte in vielen. Ik hoopte dat het een snelle dood was, dat we bij de klap van het water dood zouden zijn. Ik wilde James alle pijn besparen. Het bekende gevoel van het ijskoude water sloot zich om me heen, om ons heen. James probeerde mij uit alle macht boven water te houden, maar de stroming was te sterk en het water te koud. We zouden hoe dan ook dood gaan. Ik trok de ketting uit mijn jaszak en pakte met diezelfde hand James’ linkerhand vast. Zodat ik hem niet kwijt zou raken in de laatste seconden van mijn leven. Zodat we samen dood zouden gaan. Ik greep zijn hand zo stevig mogelijk vast, drukte de ketting erin, en voelde hoe onze handen verstrengeld raakten de draad van de ketting. ‘James…’ fluisterde ik zacht, maar hij hoorde me wel. Ik zag zijn ogen boven het water uit komen. ‘Ik hou ook van jou…’ zei ik, voor de eerste en laatste keer van mijn leven.

Nee, dit is nog niet het einde! *pinkt traantje weg, want vind dit wel érg emotioneel* Er komt nog een Epiloog! Nog niet weg klikken dus!