The Clock is Ticking | 025 |

Alana Valentio POV

James had eerst niet door waar ik naar keek, maar toen hij zich omdraaide naar het bos, snakte hij hoorbaar naar adem. We waren in de val gedreven; achter ons was de klif, onmogelijk om vanaf te springen, en voor ons, het bos, was ook een zekere dood. Voor mij dan. Maar ook voor James waarschijnlijk, hij was ook niet bepaald geliefd. Als in een reflex grepen we beide naar ons zwaard, en dat zagen de wachters als een teken om aan te vallen. Met hun zwaarden in hun handen kwam ze op ons af gerent. Drie stortten zich op mij, twee op Hook, en zo begon het gevecht. Ik kon helemaal niet met dit ding omgaan, maar ik zette alles op alles om ze te verslaan. De een sneed ik in zijn arm, de ander sloeg ik tegen zijn hoofd, en de derde liet ik struikelen, waardoor hij met zijn hoofd tegen een rots aankwam en bewusteloos bleef liggen. James ging het goed af, op het eerste gezicht, maar ik zag hoe de afstand tussen hem en het einde van de klif kleiner werd. Maar de twee wachters waar ik eerst mee bezig was, stortten zich weer op mij, en ik moest vechten voor mijn leven. Ze waren goed, erg goed – al helemaal omdat ik dit nog nooit gedaan had. Ik voelde een snijdende pijn aan mijn arm, en toen ik keek zag ik dat mijn jas en blouse aan stukken waren gescheurd bij mijn schouder, en het bloed gutste eruit. ‘Auw!’ riep ik loom. De wachters lachten en kwamen weer dreigend dichterbij. Ik stak een paar keer richting hun hart, maar ze zagen het steeds aankomen en ontweken me. Ik werd moe van dit gedoe en hoopte dat we ze snel hadden verslagen, maar daar zag het niet naar uit. Op een gegeven moment moest ik zo snel uitwijken dat ik struikelde en naar achteren viel, net twee centimeter bij het einde van de klif vandaan. Het harde steen van de rotsen deed me pijn en veroorzaakte op sommige plekken wat bloederige wonden. Ik wilde blijven liggen om bij te komen van de zwarte vlekken voor mijn ogen, maar met één blik op James wist ik dat dat onmogelijk was. Absoluut onmogelijk. Ze hadden hem in de val gedreven. Hij stond slechts één meter van mij vandaan, en maar vijf centimeter achter hem hield de klif op. De wachter die ik bewusteloos had laten vallen was weer wakker, en met z’n vijven hadden ze zich op James gericht. Hij vocht moedig terug en probeerde alles bij te houden, maar dat lukte natuurlijk niet. Met veel pijn probeerde ik mezelf overeind te krijgen om hem te helpen. Ik stond overeind, net op het moment dat James’ zwaard uit zijn hand werd geslagen. Hij stond hijgend stil en zag blijkbaar zelf ook in, in wat voor gevaar hij verkeerde, en ik zag zijn ogen naar mijn gezicht flitsen. Een wachter trok zijn zwaard naar achteren, klaar om een einde aan James’ leven te maken, toen ik me ervoor gooide om het zwaard in mijn maag terecht te zien komen.