The Clock is Ticking | 024 |

Alana Valentio POV

‘Je was toch niet van plan je daarin te storten, mag ik hopen?’ vroeg een bekende en vermoeide stem. Zonder me om te draaien wist ik wie het was, want dit was de stem waar ik de afgelopen dagen zo gehecht aan was geraakt, en de stem waarvan ik dacht dat ik hem nooit meer zou horen. Een stem die tranen over mijn wangen liet lopen, opnieuw. Ik snikte, en de hand draaide me om. Door het wazige zicht van mijn tranen heen keek ik in zijn blauwe ogen. Ze stonden gekweld. Ja hoor, alsof dit hém pijn deed. Alsof ik niet door had dat hij een spelletje met me gespeeld had. Ik bekeek hem wat beter en zag dat zijn kleren gescheurd waren. Zijn wang bloedde. Geen hoed. Hij wilde me tegen zich aan duwen, maar ik trok mezelf los. ‘Laat me met rust. Ga weg, ga terug naar Pan, of Wendy, of wie dan ook,’ fluisterde ik, niet in staat om normaal te praten door de tranen. Hij zuchtte en keek naar de zee achter me. ‘Ik snap het al, ik heb je pijn gedaan,’ zei hij, en hij liet me los. Ik zweeg. ‘Het spijt me,’ zei hij na een tijdje. Ik zweeg nog steeds. Ik had niks te zeggen. Hoe kon ik nou weten of zijn woorden waarheid waren? Zijn ogen waren niet meer zo kil, maar stonden vol verdriet, maar misschien was hij wel een goede acteur, zoals toen met Wendy. Ik wist het niet. ‘Je zal me niet vergeven, hè?’ vroeg hij toen hij zag dat ik hem woest aankeek. Ik schudde mijn hoofd. ‘Misschien… brengt dit je op andere gedachten,’ fluisterde hij, waarna hij zijn lippen opnieuw tegen de mijne drukte. Het warme gevoel verspreidde zich door mijn aderen, en hoewel mijn tranen nog steeds niet stopten met stromen, wist ik op de een of andere manier wel dat hij het echt meende. Hij speelde geen toneelspel, niemand kon zó overtuigend acteren. Dit was echt. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en zijn armen hadden mij stevig vast. Na de zoen tilde hij zijn hand op en veegde mijn tranen weg. Ik keek hem aan en was eindelijk in staat om te praten. ‘Waarom ben je hier?’ vroeg ik kil. Ik kon er niks aan doen, ik kon nog steeds niet anders reageren. ‘Om jou ervan te overtuigen dat ik om je geef, en… dat ik van je houd.’ Die woorden lieten mijn hart overslaan, ik kreeg het warm, koud, en opnieuw warm, en mijn ogen vulden zich weer met tranen. ‘En dat meen ik écht.’ Ik wist niet wat ik moest doen. Ik stak mijn hand in mijn jaszak en pakte de ketting stevig vast. Ik wilde hem vertellen dat ik ook van hem hield, ik wilde hem de ketting geven, ik wilde nog een kus, maar ik kon me niet bewegen, omdat er achter James een stuk of vijf wachters het bos uit kwamen gestormd die me de adem benamen door hun plotselinge verschijning.

‘’Through it all, he makes me have a feeling that I’m special.’’