The Clock is Ticking | 023 |

Alana Valentio POV

Ik zat tussen rotsen in naar de zee te kijken. Ik zag dat er veel beweging was op Hook’s schip, maar wat er precies gaande was, kon ik niet zeggen. Ik huilde. Vanaf het moment dat ik hem dood had gewenst, en vanaf het moment dat zijn hand me zo hard sloeg, huilde ik al. En de tranen leken nooit op te gaan. Mijn wang brandde nog steeds. Het was ook mijn eigen schuld. Ik was het allemaal zelf schuld. Ik had er zelf om gevraagd. Stom hart, je vroeg er gewoon om, om gebroken te worden, dacht ik bij mezelf. Verliefd worden op een piraat. Belachelijk. Ik zou willen dat dit alles nooit gebeurd was. Dat ik niet uitgehuwelijkt werd, waardoor ik nooit weg zou zijn gelopen en nooit in aanraking zou zijn gekomen met James, wat betekende dat hij me ook geen pijn kon doen.

‘’I know what it feels like, to beg to God, to just take it all away. What doesn’t kill you makes you stronger, is what they say. I don’t believe a word of it. It feels like I’m dying at this very moment, instead of getting stronger.’’

Ik wist niet hoe ik het had gedaan, maar ik was in slaap gevallen. De zon was onder gegaan, maar de storm, die voor heel even weg was geweest, was weer terug, en ik rilde hevig door de kou. Maar ik had geen zin om er iets aan te doen, ik kon niks doen. Ik keek naar de zee. Het schip was nu nog een klein puntje, en ik vroeg me af of Pan nog leefde en of Hook al dood was. Ik wreef door mijn ogen, die nu eindelijk droog waren. Ik voelde me vreselijk. Mijn maag knorde, mijn ogen brandden, mijn keel was kurkdroog en ik had overal pijn van de harde rotsen. Ik stond op en liep naar de klif. Misschien was het wel veel makkelijker om er een einde aan te maken. Hier. Nu. Ik hoefde maar twee stappen naar voren te zetten en me te laten vallen, en dan was mijn verschrikkelijke rotleven voorbij. Voor altijd. De wind waaide hard en mijn haren vlogen alle kanten op. Het kettinkje in mijn jaszak leek wel een gat door mijn hart te branden. Mijn kapotte hart. Hij zou de ketting nooit krijgen. Want ze zouden me nooit vinden als ik me liet vallen nu. Als ik al geen rotsen raakte, dan zou het water er wel voor zorgen dat ik dood ging. Ik gilde het uit toen ik een hand op mijn schouder voelde.

I gave you everything I had, I gave it all. And then my heart was on the line. I can’t hate you any longer. I know I’m going to miss you, I’ll forget it and let it go. Say hello to goodbye, because it’s gone forever. No more try, you and I. Not now, not ever, I’m not going back again. I’m not going to lie to you, because that was there and only then. Say hello to goodbye.

So, did you forget about all those things you said to me? All those sweet things you said. You said you never wanted to let me go, you said I was your everything. I believed you. Silly me.