The Clock is Ticking | 018 |

Alana Valentio POV

Ik kon de aandrang om hem aan te raken niet weerstaan. Met mijn vingers ging ik door zijn haar, maar er kwam geen reactie. Ik ging verder met zijn gezicht, zijn jukbeenderen, zijn lippen en kin. Geen reactie. Pas toen ik hem een kusje op zijn wang gaf, opende hij half zijn ogen. ‘Hallo daar,’ zei ik zachtjes, terwijl hij zijn hoofd een beetje optilde. ‘Hallo,’ antwoordde hij. Ik glimlachte en legde mijn hoofd op zijn borst. Ja hoor, het lag nog net zo lekker als gisteren. ‘Goed geslapen?’ ‘Zeker. En vooral leuk om zo wakker gemaakt te worden,’ antwoordde hij. Ik bloosde licht. ‘Het spijt me.’ ‘Oh, ik vind het niet erg, hoor. Heb je goed geslapen in mijn bed?’ vroeg hij met een neutraal gezicht. Ik knikte en lachte. ‘Je had mij ook gewoon op deze bank kunnen gooien,’ zei ik. Ik dacht terug aan gisteren. ‘Heb jij me helemaal naar het schip gedragen?’ vroeg ik terwijl ik mijn hoofd optilde. ‘ Ja.’ ‘Wat aardig. Dat zal wel erg vermoeiend zijn geweest. Rust maar uit. Welterusten!’ Lachend stond ik op. Ik liep weg van de bank, maar zijn linkerhand, die zonet nog buiten de bank hing, greep mijn pols stevig vast. Geschrokken draaide ik me om. ‘Ho! Hier blijven jij,’ zei hij, en de greep om mijn arm versterkte. ‘Wat? Waarom?’ vroeg ik verbaasd. Ik probeerde mijn arm los te krijgen, maar dat had geen nut. Hij trok mijn arm naar zich toe, waardoor ik gedwongen werd om naast hem neer te knielen, en fluisterde; ‘Ik wil niet slapen zonder jou bij me.’ Het o-zo bekende warme gevoel vulde mijn lichaam weer en mijn hart klopte een paar slagen sneller. Nu was het mijn beurt om aan zíjn arm te trekken. ‘Ik weet niet zeker of dat wel lukt op dat kleine bankje,’ lachte ik, terwijl ik hem achter me aan trok. Zuchtend en kreunend liep hij mee. Toen ik hem bij het bed neerzette schoten zijn wenkbrauwen omhoog. ‘Gaan we weer slapen, dan?’ vroeg hij een beetje versuft. Ik verstrengelde mijn vingers met de zijne en sloeg de deken open. ‘We hebben toch niets beters te doen, of wel? En ik laat je echt niet op die ongemakkelijke bank liggen, als je dat soms dacht.’ Ik duwde hem op bed en ging naast hem liggen, terwijl ik de deken over ons heen trok. Heerlijke warmte. Zijn rechterarm – zonder haak, viel me op – sloeg hij om mijn schouder. Ik nestelde me tegen hem aan. ‘Gisteren was fijn,’ zei hij met een afwezige blik op de muur. Daarna keek hij me aan en lachte. ‘Dat moeten we nog eens gaan doen.’ Ik was het met hem eens en knikte enthousiast. Ik draaide me om zodat ik op mijn buik kwam te liggen – en ook half bovenop hem , maar, who cares? – en terwijl hij met mijn haar speelde, boog ik me voorover om een kus op zijn lippen te drukken. Het fijne gevoel wat ik daardoor kreeg deed me realiseren dat dit was wat ik altijd al gewild had, waar ik altijd al om gehoopt had, vanaf het moment dat ik hem de eerste keer zag. Bij hem zijn. Er klonk gestommel op de trap, en James en ik keken hoe de deur openging.