A ranger/traitor 52

Een tijdlang bleven ze zo zitten. Het meisje dolgelukkig voor Miko op Zoef en de man stond glimlachend naast hem. Uiteindelijk begon Zoef ongeduldig met zijn hoeven te schrapen. Hij was het niet gewend dat er iemand op zijn rug zat, maar vervolgens niets deed. Het meisje schrok zich een ongeluk bij die plotse beweging.
“Ik denk dat hij wil rijden”, zei Miko even vergetend dat het meisje hem niet kon horen.
“Misschien dat je daar beter nog even mee wacht,” antwoordde de man, “volgens mij is het zo wel genoeg voor één dag.” Miko moest aan zijn eerste rijles denken. De man had waarschijnlijk gelijk. Het meisje steeg af. Ze leek zowel teleurgesteld als opgelucht. Miko sprong soepel uit het zadel. Hij klopte Zoef waarderend op de hals.
“Brave jongen.” Het meisje gebaarde ondertussen druk naar de man.
“Ze vond het heel fijn en je bent heel erg bedankt. Ze hoopt dat ze morgen weer mag.”
“Natuurlijk mag ze dat”, antwoordde Miko en hij knikte. Het meisje vloog hem om de hals, om hem daarna verlegen weer los te laten. De man lachte.
“We moeten maar eens naar huis gaan. Tot morgen dan hé.”
“Ja, tot morgen.” De man nam het meisje bij de hand. Miko dacht nog aan iets belangrijks.
“Wacht! Hoe heet ze eigenlijk?” De man glimlachte.
“Rina en ik ben Berend.”