Fourteen.

Esther Withlock.

Kreunend greep ik mijn buik vast en leunde met mijn voorhoofd op de koele tafel, tegenover me deed Harry precies hetzelfde. Mijn broekrand voelde opeens behoorlijk strak en even had ik de neiging om de knoop los te maken zoals mijn ouders thuis altijd deden als ze teveel gegeten hadden.
'Mijn buik doet zeer van het eten, hoe houdt Niall dit vol?' kermde Harry, even grinnikte ik en toen begon ik de dienbladen te inspecteren, hopend dat deze buikpijn het waard was. Ik keek naar die van Harry en zag de lege bak van twintig kipnuggets, een Mcflurry, drie large friet en twee Mckroketten. Daar hadden makkelijk drie mensen van kunnen eten. Toen inspecteerde ik de mijne, waar precies hetzelfde op lag, maar toen zag ik mijn half opgegeten derde Mckroket liggen precies op hetzelfde moment dat Harry het ook zag.
'Niet te geloven, je hebt nog gewonnen ook nog.' riep de jongen tegenover me verbaasd uit, ik grinnikte en klopte even op mijn buik omdat ik te vol zat om een overwinningsdansje te doen.
'Dit was echt het stomste idee ooit.' zei hij, ook al was het zijn idee geweest.
'Jup,' stemde ik in, 'maar je hebt me wel opgebeurd.' Ik hoorde een telefoon afgaan en klopte automatisch op mijn zakken, ook al was het mijn ringtoon niet. En toen kwam ik tot de ontdekking dat mijn mobiel niet in mijn zakken zat. Harry staarde me grijnzend aan terwijl zijn ringtoon nog steeds door de McDonalds schalde, sommige mensen keken ons geïrriteerd aan en een beetje beschaamd richtte ik mijn blik weer op Harry.
'Moet je die niet opnemen?' ik had weer die domme grijns op mijn lippen.
'Nah, ik vind het wel gezellig zo.' toen het onderwerp weer in de buurt van de rest kwam kon ik het niet laten om het te vragen, aarzelend schoof ik een beetje heen en weer op het stroeve bankje waar ik op zat en ik scheurde een van de doosjes op de tafel in kleine stukjes, als ik nerveus was en iets in mijn handen had ging ik het altijd kapotmaken.
'Heeft Danielle haar instort moment al gehad?' floepte ik er uiteindelijk uit, ik voelde mijn wangen warm woorden en haalde mijn hand door mijn klitterige haar aangezien ik het niet geborsteld had.
'Heeft ze die vaker dan?' vroeg Harry verbaasd, blijkbaar kon ze zich goed inhouden bij de jongens.
'Ja, ze word boos, en dan flipt ze en dan begint ze te janken. Doet ze wel vaker.' legde ik het hem uit, alsof het doodnormaal was. Onwillekeurig gleden mijn gedachte naar de keren dat Danielle dat heeft gehad en ik kwam tot de conclusie dat het best vaak was, maar zo was Daan nou eenmaal. Snel boos, snel blij. Ze wou graag haar zin en kon daarin behoorlijk doordrammen, ze was niet de beste luisteraar en soms een tikje egoïstisch. Maar ze helpt je wel in moeilijke tijden en heeft het beste met je voor. Maar de laatste tijd lijken de negatieve kanten te overheersen.

'Maar dit keer was ze echt te ver gegaan.' constateerde Harry door de frons tussen mijn wenkbrauwen, ik wreef even over het plekje tussen mijn wenkbrauwen alsof door het wrijven de frons weg zou gaan en liet een zachte zucht door mijn roze lippen glijden.
'Ik heb het er gewoon moeilijk mee,' zei ik schouderophalend, 'Elise en ik waren zo verschrikkelijk close en ze werd met een ruk uit mijn leven getrokken. Opeens waren de dingen die ik normaal zo simpel vond dat ik er niet eens over na dacht veranderd, alles deed me denken aan hoe het vroeger was. Als ik een appel at moest ik denken aan die keer dat we appels van de buren hadden gejat, en als ik water dronk moest ik denken aan dat we vroeger altijd samen in bad gingen.' ik knipperde een paar keer met mijn ogen om niet weer te gaan huilen en bedacht me hoe raar het was dat ik dit stukje, dat weg was gestopt in een ver hoekje van mijn gedachte opeens met zoveel mensen deelde, maar ik kon er niks aan doen. Deze jongens hadden met hun vriendelijkheid stukje voor stukje de muur die mijn geheimen verborg afgebroken.
'Het ergste was nog dat mijn moeder drie dagen na het auto-ongeluk is bevallen, het was een meisje. Ik was zo in de war geraakt dat ik uiteindelijk de schuld op haar afschoof, op dat lieve, pure, kleine meisje dat geen vlieg kwaad deed. Ik was zo egoïstisch, haar haten gaf me voldoening, elk kleine beetje haat dat ik het meisje ongemerkt gaf leek een stukje van mijn schuldgevoel af te breken. Ik weigerde ook maar iets voor haar te doen, als mijn ouders aan het werk waren en ik de taak had haar te voeden deed ik het gewoon niet. Ik wou haar laten verhongeren, ik vond dat ze het recht niet had om te leven terwijl Elise alleen was in de kille koude aarde.' kippenvel was op mijn armen verschenen bij het vertellen, en ik keek verbaasd toen Harry naast me ging zitten en zijn arm om me heen sloeg om me te steunen in plaats van weg te rennen. Ik zou waarschijnlijk weggelopen zijn als ik gehoord had dat mensen zo iets zieks konden doen.
'En toen kwam Danielle opeens weer. Na de begrafenis was ze extra hard gaan werken, waarschijnlijk zodat ze niet hoefde te denken aan het schuldgevoel dat ook aan haar knaagde. Maar ze vertelde me dat ze uiteindelijk was ingestort en toen naar therapie is gegaan. Na lang aandringen heb ik het ook gedaan, mensen hadden me al te vaak verzekerd dat therapie zou helpen, maar ik ben altijd koppig geweest en vond dat ik het allemaal zelf wel kon verwerken. Blijkbaar dus niet, ik stond op het randje van gek worden.' ik sloot mijn ogen even zag meteen het beeld van de vernielde kinderkamer voor mijn ogen, die ik een keer in elkaar heb getrapt door een woedeaanval.
'Het was ongeveer zes maanden na het ongeluk, toen pas begon ik met therapie. Mijn verwachtingen waren niet hoog, en de eerste sessies gingen vreselijk. Maar uiteindelijk hielp het, ik durfde te genieten van dingen zonder me schuldig te voelen, en beetje bij beetje gaf ik ook de liefde weer terug aan het kleine meisje dat het verdiende. Danielle wist hoe ik was, Danielle wist hoe moeilijk ik het had en elk woord dat ze tegen mij schreeuwde was waar, en daarom deed het ook zo'n pijn toen ze het zei.'
De stilte die daarna volgde was er een van ongeloof en verdriet.