This means so much.

Alice was de eerst die zich herstelde van de schok. Ze kwam naar me toe gelopen en sloeg onmiddellijk haar armen om me heen. ’Ik was doodsbang,’ fluisterde ze.
Ook Esmée kwam naar me toe gelopen, ze legde haar hand op mijn vrije schouder en kneep er zachtjes in. ’Dawn, we waren zo ongerust over je.’
Overmand door al hun liefde, zette ik een stapje achteruit. ’Sorry, ik wilde jullie niet ongerust maken,’ stamelde ik.
’Het is oké,’ glimlachte Esmée, terwijl ze zachtjes over mijn arm wreef. ’Je bent nu terug bij ons dat is alles wat telt.’
’Ik denk dat ik dit namens ons allemaal kan zeggen,’ begon Carlisle, ’welkom thuis Dawn.’
Hij wist niet half hoeveel het voor me betekende dat hij dat zei. Ik voelde me helemaal warm worden bij het woordje thuis. Ik glimlachte dankbaar naar hem en keek toen terug naar Alice.
’Sorry dat ik zomaar weg ben gegaan.’
‘Hé. What’s done is done,’ zei Renesmée opgewekt. ’Kom dan toon ik je je kamer en daarna kunnen we wat kleren voor je kopen.’
Uit angst dat mijn vader en broer me zouden betrappen vader had ik mijn bagage beperkt tot het minimum. Alleen de hoogstnoodzakelijke dingen had ik meegenomen. Juwelen die ik altijd had gehad en die veel voor me betekenden, ook al kon ik me niet herinneren waarom.
’Kom nu!’ riep Renesmée ongeduldig.
’Ze begint met de dag meer op Alice te lijken,’ zuchtte Emmett overdreven.
’Pas jij maar op,’ waarschuwde Renesmée hem.
’Ga je je vriendje op me afsturen dan?’ vroeg Emmett grijnzend.
’Laat hen maar bekvechten, dan zal ik je je kamer al tonen,’ stelde Alice voor. Ze haakte haar arm bij me in en leidde me de trap op.
’Is alles goed met je?’ vroeg Alice plots ongerust.
’Natuurlijk, ik ben blij om terug te zijn,’ knikte ik.
Ze bestudeerde me nog wat onzeker, maar liep toen toch verder.
’Ik hoop dat je het leuk vind, anders kunnen we het altijd veranderen,’ zei ze met haar hand op de klink van wat de deur moest zijn die leidde naar mijn kamer. Ze deed de deur langzaam open en liet me toen eerst naar binnen gaan.
Bewonderend keek ik om me heen. Eén muur werd volledig ingenomen door een enorme witte ligbank moest doorgaan voor een bed er omheen stonden enkele lichtgrijze zitzakken. De muren waren stralend wit, met enkele grote fotokaders aan één muur. Het was allemaal simpel, maar niet saai. Precies zoals ik het zelf ook zou hebben ingericht als ik zo’n goede smaak zou bezitten. Een volledige muur bestond enkel uit glas en keek uit op het bos.
’Het is prachtig!’ riep ik uit.
’We hebben natuurlijk veel hulp gehad van Esmée,’ zei Alice bescheiden. ’Onze persoonlijke binnenhuisarchitect.’
‘Jullie zijn veel te goed,’ prevelde ik nadat ik me op de enorme bank had neergezet. ’Je weet niet half hoeveel dit voor me betekend.’
Alice kwam naast me zitten en sloeg glimlachend een arm om me heen. ’Het is maar een kamer hoor,’ lachte ze.
’Het is maar dan alleen maar de kamer Alice. Jullie geven me het gevoel dat ik iets beteken, dat ik meer ben dan gewoon Dawn de vampier.’
‘Dat is omdat je ook meer bent dan gewoon ‘Dawn de vampier’. Voor ons ben je familie.’