012.

Met mijn ogen dicht en mijn koptelefoon op luister ik naar het liedje dat voor de tiende keer achter elkaar mijn oren binnen dringt. 30 seconds to mars was altijd een van de favoriete bands van Sjoerd, we luisterden het dan ook vaak samen. De drums beginnen te spelen, de zware gitaren vallen bij en uiteindelijk het bekende stemgeluid van Jared Leto.

Is this who you are?
Some sweet violent urge
A weak fallen man
With the promise of an end?

Ironisch genoeg is dit precies wat ik naar mijn vader zou roepen, nee schreeuwen. Ik mis mijn broer, mijn moeder en gek genoeg mis ik ondanks alles toch ook mijn vader. Maar het enige dat mij nu nog dichter bij mijn broer kan brengen is door te luisteren naar de muziek die we beiden zo fijn vonden. Beelden van die bewuste avond schieten weer door mijn hoofd. Die avond, 4 oktober 2009 bleef ik slapen bij mijn beste vriendin Marissa. Ze woonde twee straten van mij af en in het weekend bleven we altijd bij elkaar slapen. We lagen helemaal dubbel om een of andere flauwe grap die Marissa had verteld toen mijn telefoon afging. ‘Sjoerd’ stond op het scherm, hikkend van het lachen nam ik op “sjoeerdd! Watskeburt!” roep ik door de telefoon. “Isa” zijn stem klinkt opgelucht maar bang, zo bang dat ik meteen stop met lachen “sjoerd, wat is er aan de hand?” vraag ik bezorgd.

Ik schrik op uit mijn gedachten als Harry me zachtjes heen en weer schudt “Isa, the guys are back”. Een zwak glimlachje vormt zich op mijn gezicht en met behulp van Harry sta ik op. “you’re just gonna sit there and give me instructions, i’m not gonna let you cook in this condition” mompelt Harry wijzend op een stoel in de keuken. ‘dude, i’m not a little kid. I can cook you know’ schrijf ik met boze gebaren in het boekje. Harry grinnikt “yeah i believe you. But i’m gonna cook and you’re gonna write down what i have to do” Wetend dat het onmogelijk is om een discussie te winnen als je niet praat geef ik uiteindelijk maar toe. Harry houdt zich netjes aan mijn instructies en in de tussentijd vertelt hij hele verhalen. Het is fijn om naar zijn stem te luisteren en ik betrap mezelf er op dat ik met een glimlach aan de tafel zit. “are you laughing at me?” verbaasd knipper ik met mijn ogen en ik zie dat Harry met zijn gezicht naar mij toe staat. Meteen schud ik mijn hoofd ‘no, i just love the way you british people talk. I’m in love with your accents’ schrijf ik blozend. Harry begint smakelijk te lachen “oh you are?” zegt hij in bekakt, overdreven engels. ‘yes, i when i was little i once told my friend that i was getting a british boyfriend just so i could make him talk all day.” Harry kijkt geamuseerd naar het blaadje en schudt zijn hoofd. “so you’re not from the uk?” vraagt hij ‘no, netherlands” schrijf ik kort op. “oh, that’s nice. We’ve been there once! In Amsterdam do you come from Amsterdam? There where some crazy girls there” grinnikt hij. Hij had duidelijk niet door dat ik hier niet over wilde praten. ‘1 hour train ride’ schrijf ik weer kort op en blijkbaar heeft hij het nu begrepen.