025 Rowy

Mijn leven zit werkelijk in een sleur, ik heb nergens zin meer in, geen eetlust meer, het heeft voor mij allemaal geen zin meer. Zonder Smurf heeft het voor mij geen zin meer, het lijkt wel alsof er samen met Smurf een deel van mij achter is gebleven, het deel dat lief kan hebben, dat houd van anderen en van mij. Het is er niet meer, hoe hard ik ook heb geprobeerd het terug te vinden, het is er gewoon niet meer. Stan heeft goedkoop een appartement kunnen vinden en ik zit hier al een paar dagen in een stoel voor het raam, het kunnen ook al een paar weken zijn, misschien een maand. Ik weet het niet, ben al het besef van tijd kwijt. Als het aan mij zou liggen zou ik nooit meer iets doen maar Stan dwingt me gewoon om te eten en aangezien ik te zwak ben en geen zin heb om me te verweren laat ik het toe. Hij ziet ook wel dat ik het moeilijk heb en hij probeerd me zo veel mogelijk te helepen. Maar ergens ben ik boos op hem, ergens geef ik hem de schuld van het fijt dat Smurf achter is gebleven. Ergens klopt dit ook wel maar hij kan er natuurlijk ook niks aan doen.

'Owie? Wat isse? Mijn hoofd schiet omhoog bij het horen van die vreemde stem. Word ik nou gek? Ga ik stemmen horen?
Een tijdje blijf ik stil om te luisteren of ik het nog een keer hoor maar ik hoor niks meer, alleen het geluid van mijn eigen harslag