1

Een week later sta ik weer in hetzelfde theater als bij de audities. De groep is aanzienlijk geslonken en met mijn ogen zoek ik de zaal af op zoek naar Liam, de jongen waar ik op de auditiedag zo gezellig mee had gepraat. Hij zit erbij, ook zie ik nummer 155204 Louis en de jongen uit de rij. De laatste staat er ietwat slaperig bij, hij draagt een hoodie met de capuchon over zijn donkerbruine krullen getrokken.
De dag staat in het teken van zanglessen en aan het einde van de dag zullen we groep voor groep zingen voor de jury. Mijn categorie "Girls below 26"zingt het nummer "Valerie"van Amy Whinehouse. Tijdens de oefenlessen word het me pijnlijk duidelijk hoe sterk de concurrentie is en ik begin te accepteren dat dit waarschijnlijk mijn laatste ronde in de competitie word.

Rond lunchtijd zit ik dan ook aardig depressief met een vork in de salade voor mijn neus te prikken, echt honger heb ik niet. Dit in tegenstelling tot mijn blonde Ierse buurman die eet voor drie. Hij stelt zich aan mij voor met de woorden, "Hi babe, my name's Niall, are you still going to eat that salad?" Ik vind hem wel aardig en besluit om een deel van mijn salade te ruilen tegen zijn granenreep wat ons in een discussie over eten terecht had gebracht. "That's how I feel about it!" Eindigt Niall zijn betoog over fastfood en hij laat zich tevreden achterover in zijn stoel zakken. Ik grijns naar hem en neem nog een slok van mijn vitaminwater. Het gesprek kabbelt rustig verder en we bespreken onze levens thuis en hoe we de kansen inschatten voor het jurymoment vanmiddag. De lunchpauze vliegt voorbij en helaas moeten we allebei weer terug naar onze eigen groepen.

De rest van de dag verloopt snel en het zangmoment komt sneller steeds dichterbij. Ik werp een blik op de klok waar de wijzers precies 3 uur aanwijzen, tijd om richting de Stage te gaan. Een voor een lopen we het podium op, voor mij loopt een klein meisje met ontzettend lang blond haar, ze heeft een geweldige stem heb ik bij de oefenlessen gehoord. Ik voel hoe de zenuwen mijn keel dichtknijpen.

Als we bij de Jury klaar zijn en eindelijk naar het huis mogen schat ik mijn kansen zo mogelijk nog lager in. Vermoeid laat ik me op het bed vallen en sluit mijn ogen. Na een paar minuten val ik in een diepe slaap.