Chapter 25

De volgende dag werd ik wakker met een zenuwachtig gevoel in mijn buik. Vandaag moest ik naar ADO om hopelijk tot het besluit te komen dat ik daar ging voetballen. Mam had speciaal vrij genomen om mee te gaan, ik moest echt blij zijn met ouders die begrepen wat voetbal voor mij betekende. Beneden aangekomen stond er al een ontbijt voor me klaar.
“Goedemorgen toekomstige profvoetbalster!” zei mijn moeder enthousiast.
“Goedemorgen… Wat lief dat je mijn ontbijt hebt klaargezet,” zei ik gemeend.
“Ach, ik heb eens de kans om dat voor je te doen, dus doe ik het,” antwoordde mam. Ik was alsnog vrij laat uit bed gekomen merkte ik op toen ik naar de klok keek. Het was al 12 uur.
Ik pakte mijn telefoon en zag dat ik twee whatsapp-berichtjes had. De eerste was van Emily.
Veel succes vanmiddag! Wel laten horen hoe het ging hè?!
Ik beantwoorde snel en las toen het berichtje van Chris.
Hé toppertje, heel veel succes vanmiddag! Het komt goed, ik heb er vertrouwen in! Wil je vanavond trouwens ook met mij mee naar Derk? Hij heeft een paar teamgenoten uitgenodigd om bij hem te eten, hij vroeg of jij ook meekwam! X
Wat lief van hem. Ik wilde eigenlijk best graag bij Derk eten, ik wilde de rest van het team wel eens wat beter leren kennen.
Lief van je! En ik wil wel mee ja, haal je mij dan op?
Toen ik mijn ontbijt ophad ging ik me douchen en pakte ik mijn spullen. Ondertussen keek ik snel even op mijn Facebook, waar tot mijn grote schrik weer een berichtje van Raisa stond. Ik twijfelde of ik het zou lezen, uiteindelijk deed ik het toch.
Chris raakt echt wel op je uitgekeken…
Hoewel ik beter wist, voelde ik toch een steek in mijn hart. Het was natuurlijk mogelijk, het hoefde niet voor eeuwig te zijn. Maar ik wist wat Chris voor mij voelde en daar mocht ik niet aan twijfelen, dus dat deed ik ook niet. Ik had ook een whatsapp terug gekregen van Chris.
Jaaaa, gezellig, ik haal je op ja, rond een uur of zes! Nogmaals heel veel succes lieverd en tot vanavond. Kus!
“Mar, ben je klaar?” riep mijn moeder naar boven.
“Ja, kom eraan!”
“Ja, opschieten, het is kwart voor twee en ik wil graag dat je nog even een broodje eet.”
“Jahaaa,” riep ik een beetje geïrriteerd terug. Snel reageerde ik nog op Chris en ging toen naar beneden. Inmiddels was ik zo zenuwachtig dat ik geen hap door mijn keel kon krijgen, dus dat broodje liet ik maar voor wat het was. Zoals mijn trainster was, was ze 10 minuten te vroeg bij mijn huis. Mijn moeder en ik stapten bij haar in de auto en we reden weg.
“Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt, ze willen je graag hebben,” zei mijn trainster bemoedigend.
“Ik hoop het maar,” zei ik.
“Echt, komt goed. Goh, wat zal er dan veel veranderen, dan moet je bijna dagelijks trainen, echt geweldig! Ik ben zo trots op je,” jubelde mijn trainster. Ik begon te lachen, mijn moeder reageerde voordat ik wat kon zeggen. Mijn moeder en trainster raakten in een gesprek dus ik besloot me er maar buiten te houden. Ik dacht na over hoe het zou zijn om bij ADO te spelen, ergens werd ik er ook wel een beetje bang van. Straks kon ik niet met die meisjes opschieten? Of straks werd het me teveel? Of zou ik Chris niet meer kunnen zien? Nee, het zou allemaal vast meevallen. Ik zag het stadion van ADO al verschijnen, mijn hart ging enorm tekeer, ik was zo zenuwachtig…

Tevreden liepen mijn trainster, mam en ik het kamertje uit waar we zojuist het gesprek hadden gehad. We waren tot een besluit gekomen, ik zou bij ADO voetballen. Volgende week mocht ik al meetrainen en over een paar weken zou er een officieel contract volgen. Gelijk lichtte ik Emily en Chris in. We stapten in de auto en reden weer terug naar Amsterdam.
“Vanavond dus je laatste training,” zei mijn trainster na een tijdje. Kut! Ik was helemaal vergeten dat ik vanavond moest trainen, wat dom. Ik zou met Chris bij Derk eten… Oh wat jammer, ik had er zin in. Gelijk stuurde ik Chris een berichtje over dat ik moest trainen.
“Ja… vreemd,” antwoordde ik wat laat.
Dan gaan we na je training, ik vraag wel aan Derk of het iets later kan, goed? Dan kom ik zo bij je. En ik ben echt super trots op je! Tot straks… X
Gelukkig kon het daarna nog, ik had wel zin in een gezellig avondje. Ik was erg blij om het goede nieuws, maar ergens voelde ik ook veel zenuwen. Ik was heel erg blij met mijn team en wilde eigenlijk niet weg, maar aan de andere kant ook weer wel.
“Wat ben je stil,” zei mijn moeder toen.
“Ja, ik ben even aan het nadenken. Ik eet trouwens vanavond met Chris bij Derk.”
“Kan je het bevatten dat je binnenkort voor één van de beste clubs in het damesvoetbal speelt? En is goed.”
“Nee, daarom…” We kwamen bij ons huis aan en mam en ik stapten uit.
“Bedankt, tot vanavond,” zei ik. We liepen naar binnen.
“En?” vroeg mijn vader opgewekt.
“Ik krijg een contract!” zei ik enthousiast.
“Ja, geweldig!” riep mijn vader terwijl hij me een stevige knuffel gaf. Ook Jorn kwam aanlopen en gaf me op zijn beurt ook een knuffel.
“Mijn kleine meisje,” zei mijn vader bijna ontroerd. Ik dacht dat dit alleen op televisie zo ging, niet dus. Jorn liep weg en kwam even later aanlopen met een doos in zijn handen.
“Kijk,” zei hij terwijl hij de doos in mijn handen drukte. Ik opende hem en zag een taart met een foto van mij in mijn FC Amsterdam tenue terwijl ik een bal wegschop.
“Wauw, wat lief van jullie,” zei ik lachend.
“Dit moeten we vieren,” zei mam enthousiast. We gingen aan tafel zitten en mam gaf iedereen een stuk taart, ik was benieuwd hoe mijn been zou smaken… Op dat moment ging de deur open en stond Chris in de deuropening.
“Hé Chris,” zei mijn vader blij. Chris groette vrolijk terug en liep toen gelijk naar me toe. Ik stond op en hij gaf me een stevige knuffel.
“Gefeliciteerd!” zei hij lief, hij keek me aan en gaf me snel een kus.
“Wil je ook taart?” vroeg mijn moeder toen.
“Ja, lekker,” antwoordde Chris. Hij ging naast me zitten.
“Wat een mooie taart,” zei Chris toen lachend.
“Wel hè, hopelijk smaakt ‘ie ook,” antwoordde mam.
“Dat weet ik wel zeker, ik ben toch lekker…” grapte ik. Jorn begon gelijk te lachen en al snel deed de rest ook mee.
“Dit was niet de reactie waar ik op hoopte,” zei ik nep verdrietig.
“Een dochter van mij en Sabine kan niet anders dan lekker zijn, toch?” zei mijn vader toen lachend.
“Ja hoor…” antwoordde Jorn, “ik zal wel eens proeven.” Jorn stopte een hap in zijn mond en knikte goedkeurend.
“Je arm smaakt goed,” zei hij toen. Iedereen lachte weer.
“Dus, Chris, hoe voelt dat nou, zo’n topvoetbalster aan je zijde?” vroeg Jorn.
“Ik ben eerlijk gezegd een beetje bang dat ze beter wordt dan ik,” zei Chris glimlachend.
“Ja hoor,” antwoordde ik.
“Ik denk dat we dat maar eens moeten testen,” zei Jorn.
“Lijkt me ook,” reageerde Chris.
“Wie gaat er mee voetballen?” vroeg Jorn. Ik stond al op, Chris volgde en zelfs mijn vader deed mee.
“Oké, ik en Chris tegen jou en pap?” zei Jorn. Ik haalde mijn schouders op, mijn vader kon best aardig voetballen maar zijn leeftijd begon hem nu wat te beperken. Al snel scoorde Chris. Jorn en Chris gaven elkaar een high-five. Al snel werd de stand 5-0 voor hen. Ik kreeg de bal en Chris stond voor me, ik kon hem afgeven aan mijn vader of zelf een actie proberen te maken. Door mijn twijfel maakte ik een vreemde beweging waardoor ik Chris uiteindelijk, eigenlijk per ongeluk, door de benen speelde. Ook nog op zo’n manier dat ik de bal weer kreeg en kon scoren.
“Jaaaaaa!” juichte ik. Chris schudde zijn hoofd.
“Shit,” zei hij lachend. Ik liep naar Chris en gaf hem een aai door zijn haar.
“Ik krijg je nog wel,” zei hij toen. Uiteindelijk werd de eindstand 7-1, helaas.
“Hoewel wij als team uitblonken, heeft Marenne met die actie op Chris zich bewezen als beste voetbalster van ons vieren,” zei Jorn lachend. Ik deed alsof ik een heel applaus in ontvangst nam en boog vervolgens.
“Vergeet je de winnaars niet te feliciteren?” vroeg Chris toen hij op me afliep. Ik gaf hem een hand.
“Gefeliciteerd, feliciteer je mij ook even met mijn mooie actie?” Ik stak mijn tong naar zich uit.
“Gefeliciteerd, en nu geen woord er meer over,” zei Chris lachend, hoewel ik wist dat het zijn ego niet goed had gedaan, daarom juist was het grappig om hem ermee te plagen. We gingen met zijn vieren nog even hooghouden en toen moest ik me ook al klaar gaan maken voor de training, mijn laatste bij FC Amsterdam…