005 The mission

Het was donker. Ik rende achter Sayuri aan. Ik krabte aan me schouder. ‘Dat zand gaat ook overal inzitten.’ Zei ik nors. Sayuri keek achterom en glimlachte. Opeen stopte ze en ging ze op een rots staan. Ze wees naar het oosten toe. ‘Ik zie de lichtjes al.’ Zei Sayuri opgewonden. ‘Nog even en dan zijn we er.’ Ongeduldig rende ze weer verder. Ik rende nors achter haar aan. ‘Dus....... wat gaan we doen als we bij de hidden sand village zijn?’ vroeg ik. Sayuri stopte en krabte schaamend aan haar hoofd. ‘Ik had verwacht dat jij wel een plan wist.’ Zei ze schaamend. Ik sloeg mijn hand op mijn voorhoofd. Ze had niet eens een plan! Wat nu?! De hidden sand village is geen makkelijk klein kut dorpje! Ik keek haar aan. ‘Sukkel!’ riep ik. ‘ik verzin wel iets onderweg.’ Zei ik wanhopig. Sayuri gaf me een knuffel en rende verder. Terwijl ik rende keek ik op me heen. In de verte zag ik twee mensen lopen. Ik remde af. Sayuri knalde tegen mijn rug aan. ‘Sorry!’ riep ze. Ik sloeg mijn hand op haar mond en deed mijn vinger tegen mijn lippen. Sayuri keek mij op een schattige manier verbaasd aan. Ik wees naar de twee personen toe. ‘Wie zouden dat zijn?’ fluisterde Sayuri. Ik hield mijn kop schuin en kneep mijn ogen tot een spleetje. De twee personen droegen lange zwarte jassen met een rode wolk erop. ‘Akatsuki? Wat doen die nou hier?’ fluisterde ik tegen mijzelf. ‘Zal ik ze doden?’ zei Sayuri vol zelfvertrouwen. ‘Ik zou het niet doen als ik jou was. De leden van de Akatsuki zijn S-class ninja’s.’ Antwoorde ik. Sayuri slikte en kroop een stukje achter mij. ‘Zo tezien gaan ze naar de hidden sand village.’ Zei ik. ‘O nee! Zouden ze ook de forbidden jutsu willen stelen? Als ik deze missie niet voltooi zal Orochimaru mij voor eeuwig negeren!’ zei Sayuri paniekerig. ‘ We kunnen beter teruggaan naar de schuilplaats.’ Zei ik. ‘Heb je niet gehoord wat ik zei! Deze missie betekend alles voor mij!’ Riep Sayuri. ‘Dit is mijn kans om indruk te maken op Orochimaru!’ Ik keek haar aan en zag een traantje over haar wang lopen. Ik zuchtte. ‘Jij wordt ooit mijn dood.’ Zei ik geiriteerd. ‘We moeten wel op afstand blijven van de Akatsuki. Ik heb liever geen gevecht met hun.’ En zo vervolgden wij onze weg. Na 20 min rennen hield ik Sayuri tegen. ‘Kijk!’ Ik wees naar de lucht naar een blonde jonge man vechten met een zandgast. ‘Wat ze ook doen ze hebben ons wel meer ruimte gegeven om die forbidden jutsu te stelen.’ Ik keek sayuri aan. ‘Ik heb een nieuw plan.’ Zei ik glimlachend. ‘Wat jij wilt. Zeg maar gewoon wat ik moet doen.’ Zegt Sayuri. ‘Goed opletten.’ Zeg ik. ‘Probeer maar zoveel mogelijk geen sporen achtertelaten, het zou stom zijn als iemand onze sporen zou ontdekken.’ Ik fluisterde de rest van mijn plan in haar oor. Sayuri en ik rende naar binnen. We maakte allebei dezelfde handsigns. Sayuri en ik zagen eruit als Sand ninja’s. We rende naar een groot gebouw. ‘Daar is waar ze alle jutsu’s verbergen.’ Zei Sayuri. Ik knikte. We vervolgende onze weg naar het grote gebouw toe. Het was eigenlijk niet eens zo moeilijk om binnen te komen. Al snel hadden we de kamer met de forbidden jutsu’s gevonden. Sayuri rende ongeduldig naar binnen en zocht naar de jutsu die ze moest hebben. ‘Sayuri, ben je gek?! Er zullen hier zeker weten alarmen zijn!’ riep ik. Het was al telaat, achter ons hoorde ik al ninja’s aankomen. Ik kan de eerste shurikens ontwijken, maar de andere sneden in mijn kleren. Er waren in totaal vier ninja’s. Twee gingen op Sayuri af. Ik had de mijne al snel verslagen toen ik Sayuri hoorde gillen. Ik keek om en zag dat er een kunai in Sayuri’s buik zat. ‘Sayuri!’ riep ik. Ik voelde de woede in mij koken. Mijn zicht veranderde. Wat was er aan de hand? Ik zag de ninja’s bewegingen doen voordat ze het deden. Wacht! Is dit de sharingan? Voordat ik verder kon denken voorzag ik dat de ninja een kunai zou gooien. Ik ontwijkde hem makkelijk en pakte mijn chakra blade. Ik liet mijn chakra door mijn zwaar lopen. Ik sneed in één keer door één van de ninja’s heen. De andere keek mij verschikt aan. ‘Alstublieft spaar mij!’ riep hij wanhopig. Zonder na te denken hakte ik zijn kop eraf. De woede in mij ebte weg. ‘Omg Sayuri gaat het?’ vroeg ik bezorgd. ‘Ja, ik heb alleen een kunai in mijn buik. NATUURLIJK GAAT HET NIET GOED OEN!’ riep ze. Ik pakte haar en de scroll met de fobidden jutsu op. Ik rende weg van het gebouw. Hoe moest ik hier nou weer wegkomen? Ik had niet verwacht dat Sayuri zo onhandig was om gewond te raken. Ik had een idee. Ik legde Sayuri op de grond en maakte een paar handsigns. ‘Summoning jutsu: mole!’ Een grote mol verscheen voor mij en begon te graven. Ik kroop met Sayuri vast door het gat dat de mol graafde. Ik dacht terug aan het gevecht. Had Itachi mij nou echt de Sharingan gegeven? Één ding wist ik zeker: als ik hem weer tegenkom sla ik hem, omdat hij mij al die pijn tijdens het ritueel had verzorgd. De mol was klaar met graven. Ik liet de mol weer verwijnen en liep met Sayuri in mijn armen verder. ‘Hoi.’ Zei een stem achter mij. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van een malloot op een vogel. Ik liet Sayuri op de grond vallen en greep mijn chakra blade. ‘Is niet nodig hoor schat.’ Ze de persoon voor mij. Ik herkende zijn zwarte jas met de rode wolk erop. Akatsuki. ‘Wat moet je van ons?’ vroeg ik. ‘Niet veel. Ik wilde alleen het lievelingetje van Itachi een keer bekijken.’ Zei hij weer. Ik zag dat zijn ogen mij onder zoekten. Zijn ogen stopten met bewegen toen hij bij mijn ogen was. ‘Interresant.’ Zei hij creepy. Hij sprong van zijn vogel. Het viel mij nu pas op dat de vogel iets in zijn bek had, ook al kon ik niet echt zien wat. Hij pakte mij bij mijn kin en keek in mijn ogen. Ik zou me verzet hebben als ik dat kon, maar ik kon helemaal niet bewegen. ‘Ik wist niet dat er nog een Sharingan drager was.’ Zei hij heel geintereseert. Nu waren mijn twijfels bevestigd. Hij liep weer terug naar zijn vogel. ‘Mijn naam is Deidara. Ik verheug me erop om je nog een keer tezien.’ Zei hij. Nadat hij dat gezegd had vloog hij weer weg. Ik stond daar nog vijf minuten. Ok....... dat was totally random. Ik pakte Sayuri weer op en liep verder. Ik zag dat Sayuri mij grinnikend aankeek. ‘Player!’ zei ze. Ik raakte ‘perongeluk’ de kunai aan die nog steeds in haar lichaam aan. Ik zag Sayuri’s gezicht vertrekken en niet lang daarna was ze buiten bewustzijn. EINDELIJK RUST! Was het eerste wat ik dacht.