Dying to dance.

Hallo. Mijn naam is Sarah, en vorig jaar had ik een zus. Het klinkt een beetje raar om te zeggen hé, ‘ik had een zus’? Maar het is zo, en ik zal je vertellen waarom ik gedwongen ben deze woorden te gebruiken. Mijn zusje heette Isabella en ze had één grote passie: dansen. Ze zou al gedanst hebben nog voor ze kon lopen, ware het niet dat dit anatomisch onmogelijk is. Wat ik hiermee bedoel, is dat dansen haar hele leven was. In haar vrije tijd danste ze. In de pauzes op school danste ze. Zelfs in haar dromen stonden haar voeten nooit stil. Haar allerliefste wens werd gerealiseerd toen ze 14 jaar werd. Ze deed auditie voor de prestigieuze Dansacademie van New York, en ze werd goed genoeg bevonden. Haar geluk kon niet op, vooral toen ze van onze ouders ook op internaat mocht. Enkel in de weekends zou ze nog naar huis komen. Een brief met instructies arriveerde, en een week later vertrok mijn kleine zusje naar de grote stad. Ik zou haar missen, hoewel ik natuurlijk dolblij voor haar was. Wie had kunnen denken dat haar grote droom zo fout zou aflopen?

De eerste maanden was er niets met haar aan de hand. Isabella amuseerde zich, ze had vriendinnen gemaakt, haar algemene opleiding werd onderhouden en haar dansen gestimuleerd. Zo kreeg ze naast klassiek dansen ook inleidende cursussen voor allerlei andere dansen, en ook daarin haalde ze haar hartje op. De schittering in haar ogen was een plezier om te zien, als ze ’s weekends thuiskwam. We werden niet verontrust door het feit dat haar broeken stilaan te wijd werden. Immers, zo’n opleiding is fysiek heel zwaar, en dat er een paar kilo’s verdwenen, viel wel te begrijpen. Maar het hield gewoon niet op. Van een kleinere maat naar een nog kleinere maat, tot zelfs een XS T-shirt nog om haar spichtige lijfje slobberde. Haar gezicht werd mager, ingevallen, en er verschenen blauwe plekken op haar gevoelige huid, plekken die geen duidelijk aanwijsbare reden hadden. Natuurlijk maakten we ons ongerust, hoewel zowel de school als Isabella zelf ons ervan verzekerden dat dit volkomen normaal was, dat er niets met haar aan de hand was. Je moest slank en afgetraind zijn om te dansen, natuurlijk, maar dit nam extreme vormen aan…

De dag kwam waarop onze ouders het niet langer konden aanzien. Thuis at Isabella nauwelijks nog, want alles bevatte ‘teveel calorieën’. Hetgeen ze wél nog at, gaf ze later weer over (zoals we ontdekten). Onze ouders haalden haar van school af, en stuurden haar naar een kliniek voor mensen met anorexia nervosa. Dat was een ramp voor haar. Ze gilde, ze schreeuwde, ze huilde, ze smeekte. Mijn ouders bleven onvermurwbaar. Immers, Isabella’s gezondheid was belangrijker dan een opleiding. Maar mijn zusje vertikte het om beter te willen worden. Elke kilo die er weer bij kwam, was haar een doorn in het oog, en ze beschuldigde ons ervan haar de toekomst die ze wilde, de toekomst als danseres, te ontzeggen. Als het ‘moddervette wezen dat ze was’, zou ze het nooit halen. Of dat hield ze zichzelf voor.

Mijn zusje overleed na een verblijf van bijna een half jaar in de kliniek. Een doodgewone verkoudheid is haar fataal geworden, haar verzwakte gestel kon de ziekte niet langer bestrijden. Toen we haar kamer op het internaat leeghaalden, troffen we verrassende zaken aan. Isabella had foto’s van koeien op haar kast geplakt, en daarop haar eigen naam geschreven. Overal had ze de woorden ‘vet’, ‘dik’, ‘waardeloos’, en andere van dergelijke aard opgeschreven, om zichzelf eraan te herinneren dat er werk aan de winkel was. Het meest verrassende was echter de brief met haar eerste beoordeling, een brief die ze altijd voor ons verzwegen had. Haar danstechniek werd uitstekend genoemd, maar men raadde haar aan om zo’n drie kilo af te vallen. Deze zin had ze onderlijnd, en met een gele stift geaccentueerd. De datum stemde overeen met het begin van haar afvallen. Het begin van haar ondergang. Mijn vader spande via die brief een rechtszaak aan, die hij won. We kregen een schadevergoeding, maar mijn zusje was voor altijd weg, en daar kan geen bedrag tegen op.

Isabella, amper 15 jaar geworden. Gestorven in een poging om haar doel te bereiken, gestorven na een aanmoediging om ongezonde levenspatronen als de hare te adopteren. Isabella, mijn kleine lachebekje, wiens lachen nu voor eeuwig verstild is. Mijn Isabella, 15 jaar.

My sister died to dance.