15. Het Verboden Bos

We volgden professor Anderling, tot we uiteindelijk in een leeg lokaal waren. Er stonden vijf tafels achter elkaar, waar aan elke tafel twee mensen konden. Op elke tafel stonden twee glaasjes met een heldere vloeistof erin. Water? 'Maak groepjes van twee', zei professor Anderling. 'Jongens met meisjes.' Dylan en ik namen afscheid van Britt en we gingen samen. Toen professor Anderling zag dat iedereen iemand had, begon ze weer te spreken. 'Ga nu per groepje aan één tafel zitten en iedereen drinkt zijn glas leeg.' Iedereen ging zitten, maar niet iedereen dronk meteen. Dylan en ik zagen professor Anderlings strenge gezicht en begonnen twijfelend te drinken. Het smaakte als water, smakeloos. Het zag eruit als water, kleurloos. Het rook als water, geurloos. Maar ik wist zeker dat dit geen water was. Toen iedereen na wel tien minuten zijn glas op had begon het me te duizelen. Ik werd duizelig, misselijk en mijn zicht werd slechter en slechter, waardoor alles binnen korte tijd heel wazig werd. Voordat ik het wist was mijn zicht helemaal uitgeschakeld. En snel alle andere zintuigen ook, waardoor ik niet bij mijn bewuste kon blijven en alles verdween.

Ik zweefde. Op een wolk, hoog in de lucht. Klinkt misschien cliché, maar zo voelde het niet. Ik ging langzaam steeds lager zweven, waardoor ik uiteindelijk op een watervlak landde. Een klein plasje, midden in een gigantisch grasveld, zich uitstrekkend over de reusachtie vlakte met af en toe een boom. Ik dreef op het watervlak, maar werd niet nat. Ik hoorde niks, voelde niks, rook niks, proefde niks, maar zag wel een prachtig landschap. Vanbinnen voelde ik een gelukzalig gevoel. Ineens was mijn zicht en het gelukzalige gevoel verdwenen en iets trok me het water in. Het was donker. Al mijn zintuigen weg. Geen gevoel meer van binnen, alleen een hopeloze vlam die zich verspreidde door mijn hele lichaam. Toen die vlam mijn vingertoppen bereikte, verdween alles, als op slag verdwenen.

Ik opende mijn ogen. Ik voelde dat ik op een harde ondergrond lag. Ik hoorde uilen, geruis van bomen en wind. Ik rook een muffe, vochtige geur. Ik proefde een raar smaakje. En door het duister heen zag ik bomen en struiken. Ik kreunde. Waar was ik, wat deed ik hier en waarom was ik hier? Ik ging overeind zitten en keek naast me. Daar lag Dylan. Langzaam kwam alles terug. Halloween, de opdracht. Ik kreunde nog een keer en stond op. Ik veegde de bladeren en het zand uit mijn haar en van mijn kleren. Ik keek naar Dylan. Naast hem lag een rol perkament, opgerold en dichtgehouden met een rood lint. Ik knielde naast hem en schudde zijn schouder een beetje. 'Dylan?', zei ik. Ik hoorde hem kreunen en zijn ogen gingen open. 'Dylan, word wakker.' Hij ging heel snel overeind zitten. 'Waar zijn we?', vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. Hij zuchtte en stond op. Ik kwam ook overeind. 'Het lijkt op het Verboden Bos', zei hij. Ik knikte. 'Dat zou goed kunnen.' Ik knielde weer en pakte de rol perkament op. 'Wat is dat?', zei hij. Ik haalde mijn schouders weer op en knoopte het lint eraf. Ik las voor:

Beste Dylan en Zoey,

Jullie zijn in het Verboden Bos wakker geworden. De andere groepjes van Griffoendor zijn ook in het bos, maar worden ergens anders wakker. Jullie moeten haren of veren verzamelen van magische dieren. Van elk dier drie haren of meer, maar niet een hele pluk. Of, in sommige gevallen, één veer. Dit zijn de dieren:

Centaur
Hippogrief
Feniks
Eenhoorn
Weerwolf

De dieren zijn zo verteld dat als ze enig geluid horen of iemand zien, ze alle haren en veren die je al hebt afpakt en je opnieuw moet beginnen, dus wees stil en rustig. Als je alles hebt of in de problemen zit, schiet je rode vonken in de lucht door de spreuk ´Paralitis´ uit te spreken en je toverstok naar de lucht te richten. Het is eigenlijk een Verlamspreuk, maar als hij na 200 meter nog niks heeft geraakt, spat hij uiteen in rode vonken. Dat kunnen wij zien en dan sturen we iemand op je af.

Veel Succes!

Professor Anderling

Dylan en ik keken elkaar verbaasd aan, ik rolde de brief op, deed hem in mijn gewaad en we begonnen door de bomen te lopen, op zoek naar het eerste dier. Op zoek naar een Centaur.