~033

Haar hand ligt in de mijne. Haar armen in het verband. Een traan loopt over mijn wang als ik naar haar gesloten ogen kijk. Haar gezicht is bleek, bleker dan anders. Zachtjes wrijf ik met mijn duim over haar vingers. Haar vingers zijn kouder dan normaal. Een zucht verlaat mijn lippen. “Why?” fluister ik zacht. Verse tranen verlaten mijn ooghoek en rollen langs mijn neus, naar mijn mondhoek, via mijn kin en druppen dan op het dekbed. Een deur gaat open en even later worden er vier armen om me heen geslagen. We zwijgen. Niemand zegt een woord. Alleen het geluid van mijn tranen en zachte gesnik is hoorbaar, naast het gepiep van haar hartslag. Een luide kuch deed ons opschrikken uit onze gedachten. “I’m sorry for disturbing you, but we have to call her parents. Does anyone of you knows a number or a name?” vraagt een naar mijn mening al vrij oude arts. We schudden onze hoofden. Niemand van ons wist immers iets over Emily’s leven. Hij haalt even zijn wenkrbauw op maar verlaat dan de kamer weer. “Niall, it’ll be okay...” fluisterd Liam troostend. Ik schud mijn hoofd. Het komt nooit meer goed.

Langzaam open ik mijn ogen. Ik knipper een paar keer tegen het felle licht dat door de gordijnen schijnt. Het duurt even voordat ik door heb waar ik ben. Het ziekenhuis. Mijn blik schiet weer naar Emily. Ze ziet nog steeds bleek. Haar hartslag is zwak, maar regelmatig. Ik pak haar hand vast en kijk even om me heen of ik alleen ben. “Ehm, well, this is really weird...” begin ik zacht. “But I’ve heard that talking to people in coma sometimes works. Mayby you’ll hear me.” vervolg ik. Het blijft raar om tegen iemand te praten die niet reageert, maar ik negeer het gevoel en ga verder. “So, how are you doing? Okay... stupid question, your doing really bad.” ik laat mijn hand even door haar prachtige haren gaan. “You can’t leave me now. We’ve only kissed once! Okay, twice mayby, but still to less!” mijn ogen dwalen af naar haar lippen. “And, you know….” ik knijp even zachtjes in haar hand. Tranen komen weer op en druppen langs mijn gezicht naar beneden. “I love you.” zeg ik gemeend. Op dat moment lijkt haar hand te bewegen. Gespannen kijk ik naar haar hand. Dan is er enkel nog een luide piep. Alles wat daarna gebeurd, gebeurd in een waas. Artsen komen binnen gerent. In slowmotion zie ik hoe ze de gordijnen om het bed dichttrekken terwijl een zuster me wegsleept. Ik schreeuw. Ik huil. Ik roep haar naam. Niets lijkt te helpen. De zuster blijft me wegtrekken, tot ik uiteindelijk de deur van de kamer voor mijn neus dicht zie slaan. “Emily....” snik ik verloren.

Mijn tranen zijn op. Mij hoofd is leeg. Ik voel me eenzaam. Samen met de jongens zitten we gespannen in de wachtkamer. Er worden nauwelijks woorden gewisseld. Zelfs het avondeten werd overgeslagen. Niemand had honger. Het is nu al twee uur geleden, en nog steeds hebben we niets gehoord. Ik zucht en trek mijn knieën op zodat ik als een propje op de stoel zit. Ik kan enkel nog voor me uit staren in de leegte. De leegte die ik niet voel als Emily bij me is. Maar dat is ze niet. “Mister Horan?” de stem van de oude arts galmt door de inmiddels bijna lege wachtkamer. Leeg op ons na. “Can you come with me?” ik knik en sprint naar de deur. Ondertussen krijg ik nog wat bemoedigende klopjes op mijn rug van de jongens. Dan loop ik met de dokter mee de gang op. Hij kijkt ernstig. “Is she...?” ik durf mijn zin niet af te maken. Hij schudt zijn hoofd. “She’s alive, but still in coma. You’re allowed to take a look at her.” Ik zucht opgelucht. Als we de kamer binnenkomen staan er nog allemaal artsen en zusters, waardoor ik me wel wat ongemakkelijk voel. “Can we be alone?” vraag ik. Ze knikken en lopen de kamer uit. Ik neem plaats op de vertrouwde stoel naast het bed en pak haar hand weer vast. Haar hand voelt warmer als eerst. Een glimlach speelt op mijn gezicht. Er is nog hoop.