Niamh Heffernen || OO4.

Het appartement van Zayn en de andere vier jongens verdween uit mijn zicht en langzaam slenterde ik mijn lichaam voort naar mijn huis, waar ik me meteen op mijn bed liet vallen, tot er opeens iets me te binnen schoot, ik moest Megan bellen.
Ik scrolde wat door mijn contacten en stopte bij Megan en drukte meteen op het groene hoorntje.
"Hi met.." sprak de stem.
"Megan, ga er goed voor zitten" schreeuwde ik opgewonden door mijn mobiel.
"Moet je Megan hebben?" vervolgde de stem. Ik raakte lichtelijk geïrriteerd toen ik de stem van Tyler hoorde.
"Niamh? Ben jij dat? Vertel me alles" gilde ze luid terwijl ik afstand maakte tussen mijn oor en mobiel. Nou ja, gelukkig sprak ik nu met Megan.
"Wacht" onderbrak Megan mijn verhaal nog voordat ik eraan begon.
"Ja, begin!" dwong ze me terwijl ik moeite moest doen om haar goed te verstaan omdat gerommel op de achtergrond haar stem onduidelijk maakte.
"Zoals plan kwam ik een kwartier te laat" begon ik starend naar het plafond boven me.
Alles, letterlijk alles gooide ik eruit terwijl Megan af en toe meelevende geluidjes maakte. Die kleine geluidjes spraken me al weer een beetje moed in.
"Dus, zie je tegen morgen op?" was uiteindelijk haar vraag. Zenuwachtig trok ik aan een los hangend draadje terwijl ik naar het juiste antwoord zocht.
"Een beetje?" het was meer een vraag die ik stelde. Geen vraag aan Megan maar een vraag aan mezelf. Megan ratelde allerlei dingen door de telefoon, wat er bij mij het ene oor in ging en het andere oor er weer uit. Op dit moment stond me maar één ding te doen. Ik beïndigde voorzichtig ons gesprek en gooide mijn mobiel op het bed.
Nadat ik wat gerommeld had in mijn kastjes had ik een potlood en een vel leeg papier. Wat was ik dat papier dankbaar, want daar kon ik immers altijd mijn gevoelens kwijt zonder dat het commentaar leverde. Het leek wel alsof dat vel papier me begreep integenstelling tot anderen. Ik baalde zo af en toe echt van mezelf. Waarom kon ik niet zo'n grote mond hebben als Megan had, zij durfde immers alles. Zij had lef, iets wat ik niet veel had. Ik wist wel wat er morgen ging gebeuren tijdens die date. Ik ging de juiste woorden niet kunnen vinden en moet maar blijven kijken naar zijn grijns.
Mijn potlood belande met een boogje op mijn bureau terwijl ik een ander vel papier vast nam. Voorzichtig liet ik het potlood over het papier glijden en verscheen er niet veel later een brief, een brief aan Zayn.

Hierna komt weer een Zayn pov standaard, maar dat word dat gewoon een avondje met Zayn en de jongens, gawd haha ik voel me raar bij die woorden. Oke, want ik moet nog even wat afhandelen met Niamh en Megan deze zelfde avond in het verhaal dus..