024

Dilayla Esperdauw , D 10 POV.

Mijn gezicht ik vol tranen. Mijn handen vol bloed. Ik lig op een klein grasveldje ergens midden in het doolhof. Ik kijk naar de sterren hemel. Ik probeer de sterren te pakken. Ze lijken zo dichtbij. Maar het is natuurlijk een ongrijpbaar verlangen. Ik lach om de zinloosheid van mijn poging. Ik bestudeer mijn nagels. Achter mijn nagels zit bloed en modder. Ik kan het nog net zien in het kleine maanlicht. Ik ga naar mijn vingers. Ze zijn vies. Mijn handen, mijn polsen zijn ook vies. Mijn armen kan ik niet goed zien. In mijn rechter arm zit een klein lichtje. Ik kan het nog net zien. Ik strijk met mijn magere vingers over het lampje. Ik wil dat het uit is. Ik druk er een paar keer op maar er is geen resultaat. Ik probeer mijn ogen te sluiten maar met de gedachte van het lampje dat uit m'n arm komt lukt het niet om te slapen. Ik leg mijn arm onder mijn rug en het lampje licht onder mijn heup. Ik leg mijn volle gewicht op mijn arm en na een uur vallen mijn ogen langzaam dicht.